მოსკოველმა იანა ბაილილიკმა, რომელიც თურქის ცოლია და სტამბოლის უნივერსიტეტში სწავლობს, თურქი სულთნების ჰარამხანის არქივები შეისწავლა და ხარჭების ცხოვრების საინტერესო დეტალები გაასაჯაროვა.
ჰარამხანებში გოგონები შემთხვევით სულაც არ ხვდებოდნენ. ისინი არ იყვნენ მხოლოდ ტყვეები ან, მით უმეტეს, ქუჩიდან მიყვანილი ქალები. არსებობდა გეგმა, რომლის მიხედვითაც შავთმიანებისა და ქერების საჭირო რაოდენობას ირჩევდნენ.
თურქი სულთნები ყველაზე მეტად თეძოებსა და წელს აფასებდნენ. წელისა და თეძოების იდეალური შეთავსება იყო 3/2, პრაქტიკულად, თანამედროვე 90-60-90.
ყველა დროში ფასეული იყო მოხდენილობა და ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ ფორმები ბუნებრივად შეენარჩუნებინათ. ჰარამხანაში რამდენიმე ასეული ოთახი იყო, ასევე დიდი პარკი. გოგონები ეტლით არ გადაადგილდებოდნენ, ფეხით დადიოდნენ: სხეულისთვისაც კარგი იყო და დროსაც ხარჯავდნენ.
სულთნისგან ''თავისუფალი'' დრო ბევრი ჰქონდათ და ძირითადად, დროის მოკვლაზე იყვნენ გადასული. ხშირად ერთობოდნენ და თამაშობდნენ.
მაგალითად, უყვარდათ დაჭერობანა - ერთი გოგონა გარბოდა, თან ხელსახოცი ეჭირა ხელში, დანარჩენები კი ცდილობდნენ მის დაწევას და ხელსახოცის გამორთმევას. ვინც გაიმარჯვებდა, მას ჯილდოდ ერგებოდა მასაჟი და აბანო.
ჰარამხანაში მცხოვრები 500-700 ქალისთვის ეს ნამდვილად ფუფუნება და ჯილდო იყო. იმავეს და ასევე კოსმეტიკურ პროცედურებს იღებდა გოგონა, რომელსაც სულთანთან ღამის გათევა ელოდა.
გოგონები სწავლობდნენ ცეკვებს, მამაკაცისთვის სიამოვნების მინიჭების ხერხებს. ჰარამხანაში იყო აუზები, რომლებშიც შეეძლოთ ცურვა და წყალში ვარჯიში. ხშირად სულთანიც ადევნებდა თვალს გოგონებს აუზში და ღამისთვის წყვილს ირჩევდა.
გოგონებს რომ კარგი ფორმა შეენარჩუნებინათ, დიდ ყურადღებას აქცევდნენ კვებას. ხარჭებს შეეძლოთ, დღეში შვიდჯერაც კი ეჭამათ, ოღონდ ერთჯერადი ულუფა 250 გრამზე მეტი არ უნდა ყოფილიყო.
მენიუში იყო ბევრი ხილი და ბოსტნეული, ზღვის პროდუქტები, წვნიანები. ხარჭებს, სხვა ქალებისგან განსხვავებით, ყავის დალევის უფლებაც ჰქონდათ. ტკბილეულს კი მხოლოდ სულთანთან გატარებული ღამის შემდეგ იღებდნენ.
რადგან ბევრი ქალი იყო და სულთანთან ძალიან იშვიათად ხვდებოდნენ, უმრავლესობა წლობით ვერ ხედავდა კანფეტებსა და ორცხობილებს.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
