ერთხელ თეატრალურში ჩემმა ერთმა ლექტორმა (ქალმა) ასეთი რაღაც გვითხრა: ჩამოდიან ვიღაცები სოფლიდან და ფემინისტები ხდებიანო. და ჩემი დაქალებიო აქ, თბილისის გარკვეულ უბნებში (ხვდებით ალბათ) ქმრებს და შვილებს უვლიანო, უპრეტენზიოდო.

ხმა ვერ ამოვიღე მე. ბავშვი ვიყავი და რაღაცნაირად ჩუმი. არადა ათი წელი გავიდა იმის მერე და არ მავიწყდება, თავში მიტრიალებს, რომ ვერ ვუთხარი. ვერ ვუთხარი, თუ გინახავს-მეთქი შენ ის ქალები სოფლებში. თუ გინახავს, როგორ დგებიან უთენია და შუაღამემდე ბერდებიან, თუ გინახავს, როგორ დადიან კაცებთან ერთად სათიბში თუ სახნავ-სათესად, ეზიდებიან ფიჩხს, ჩეხავენ შეშას, უვლიან ძროხებს, ხელები მიწის შავ-შავ ბელტებს მიუგავთ, წამოიკიდებენ მძიმე ტომრებს ხან რით სავსეს და ხან რით და დაათრევენ კილომეტრებზე, და როცა იმათი კაცები ტახტზე წამოგორდებიან, ან დასხდებიან და სვამენ, იმათი საქმე არ მთავრდება, და ხმას თუ ამოიღებენ რამეზე, ან კაცების საუბარში ჩაერევიან - მტრისას: ეს ქალის საქმე არ არისო, ქალო ენა გააჩუმეო, ქალის ენა გაერია და იმიტომ აირია ის ამბავიო. ქალის ჭკუაო. შენ ბალღები გააჩუმეო. ხინკალი მოახვიეო. მერე არც იფიქრო, გვერდზე მოგვიჯდეო. ავდგებით და გადღეგრძელებთო, სულ ბოლოსო.

და ცხოვრობენ ის ქალები ასე. ჩუმად. როცა ურტყამენ, მაშინაც არ იღებენ ხმას: ქალმა უნდა შეუნახოს ოჯახს ნამუსი. გაიგებს ვინმე და იტყვის, მაგის ბრალი იქნებაო, ქალისო. რატო არ დაეგდება ჭკვიანადო.

ხევსურეთში კაცისთვის რომ ეკითხათ, რამდენი შვილი გყავსო, ამდენი შვილი და ამდენი ქალიო, იტყოდა. ქალიო ჰო, შვილებში არ ერია ის ქალი. და განა ეხლა აღარ არის ეგრე. ჩემი ყურით მაქვს მოსმენილი, ბიჭს ელოდებით თუ გოგოსო. ბიჭსო, და აბა რა, აბა რა, ეგრე გულიანად ნაკეთები ბიჭი იქნება, მაშ როგორო. ეს ვითომ ხუმრობით, ჰო, მაგრამ გჯერათ რომ ხუმრობით?

იხილეთ გაგრძელება