თავიდან ნამდვილი შოკი მქონდა. ვინ გადაიღო ეს საზარელი ფოტო? საკუთარი თავი შემეზიზღა, სულ უფრო და უფრო მეტად მიძლიერდებოდა ეს განცდა და მზად ვიყავი, ტირილი დამეწყო. სწორედ იმ წამს, როცა ფოტოს წაშლას ვაპირებდი, ჩემი ვაჟი შემოვიდა ოთახში.
- იქნებ მითხრა, ვაჟბატონო, საიდან გაჩნდა ეს ფოტო?
- დედა, მე გადაგიღე, ზღვაზე რომ ვიყავით.
- იქნებ ჯერ ნებართვა ითხოვო ხოლმე, სანამ ჩემს ტელეფონს აიღებ და ფოტოებს გადამიღებ! – ვუთხარი განაწყენებულმა.
- მართალი ხარ, დედა, მაგრამ ნახე, რა კარგი ფოტოა, რა საყვარელი ხარ აქ. მართლა!
კიდევ ერთხელ დავხედე ფოტოს და ვეცადე დამენახა ის, რის ახსნასაც ჩემი შვილი ცდილობდა. უცებ ქალიშვილიც შემოგვესწრო, ფოტოს მანაც დახედა.
- დე, ეს ფოტო მეც მინდა მობილურში... ძალიან ლამაზი ხარ აქ, მომწონხარ!
ღრმად ამოვიოხრე. სინამდვილეში ეს სწორედ ის იყო, რაც მინდოდა. ყოველთვის მხოლოდ საკუთარ ნაკლოვანებებს ვხედავდი. მაგრამ თანდათან ყველაფერმა იცვალა სახე:
კიდევ ვხედავდი ჩემს სავსე თეძოებს. მაგრამ ასევე ვხედავდი ქალს, რომელიც დაიღალა ორ ბავშვთან დასვენების შემდეგ.
ვხედავდი ჩემს პუტკუნა ხელებს. მაგრამ ასევე – დედის ხელებს, რომელსაც შვილები აჰყავდა ხელში, რომ ქვებზე ფეხი არ ეღრძოთ ან ცხელ ქვიაშზე არ დაეწვათ.
ვხედავდი ტანსრულ ქალს, რომელსაც შავი დახურული საცურაო კოსტიუმი ჩაეცვა, რომ პრობლემური ზონები დაეფარა. მაგრამ იმავდროულად ვხედავდი ბედნიერ ქალს, რომელიც შვილების სიყვარულით იყო მოცული.
იხილეთ სრულად
