სო­ცი­ა­ლუ­რი პრო­ექ­ტი "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" წარ­მო­გიდ­გენთ 51 წლის ლანა ბერ­ძე­ნიშ­ვილს თბი­ლი­სი­დან. მი­უ­ხე­და­ვად რთუ­ლი ცხოვ­რე­ბი­სა მან ძალა არ და­კარ­გა და დღეს გარ­დაც­ვლი­ლი შვი­ლის სა­ხელ­ზე უამ­რავ სი­კე­თეს აკე­თებს.

ლანა ბერ­ძე­ნიშ­ვილ­მა ექ­სკურ­სი­ა­ზე გარ­დაც­ვლი­ლი 16 წლის სოფო ნი­კო­ლე­იშ­ვი­ლის დე­დაა. გო­გო­ნა ლა­გო­დეხ­ში თა­ნაკ­ლა­სე­ლებ­თან ერ­თად, ექ­სკლურ­სი­ა­ზე იმ­ყო­ფე­ბო­და. რო­გორც ცნო­ბი­ლია, ნი­კო­ლე­იშ­ვი­ლი ჩანჩქე­რის სწრაფ დი­ნე­ბა­ში შე­ვი­და და ნა­პირ­ზე დაბ­რუ­ნე­ბა ვე­ღარ მო­ა­ხერ­ხა, რა­მაც მისი გარ­დაც­ვა­ლე­ბა გა­მო­იწ­ვია.



"დე­დო­ბა ძა­ლი­ან რთუ­ლია ჩვენს კულ­ტუ­რა­ში. იმის გამო, რომ ჩემს შვი­ლებს ვერ უგებ­დნენ, ტა­ლა­ხი ხში­რად მომ­ხვედ­რია. პირ­ვე­ლად, ჩემი უფ­რო­სი შვი­ლის, სა­ლო­მეს აქ­ტი­ვიზ­მის გამო მეს­რო­ლეს ტა­ლა­ხი. მახ­სოვს, მა­შინ ჯავრს კი­ნა­ღამ გა­დავ­ყე­ვი. თან, სკო­ლა­ში პე­და­გო­გად ვმუ­შა­ობ­დი და ისე მრცხვე­ნო­და იმ ხალ­ხის, ვინც დე­დო­ბა­სა და შვი­ლის გაზ­რდას მი­წუ­ნებ­და, სიკ­ვდილს ვნატ­რობ­დი. მერე სალო და­მიჯ­და და რა­ღა­ცებ­ზე სხვა თვა­ლით შე­მა­ხე­და. მივ­ხვდი, რომ ჩვენ შო­რის ერ­თა­დერ­თი ბა­რი­ე­რია - ის სხვა თა­ო­ბაა, მე - სხვა.

ძნე­ლია, უცებ გა­და­ა­ბი­ჯო იმას, რაც წლო­ბით მოგ­ყვე­ბა და ტრა­დი­ცი­ებს ვე­ძა­ხით, მაგ­რამ მცდე­ლო­ბა, ახა­ლი თვა­ლით შე­ხე­დო ამ გან­ვი­თა­რე­ბას, უკვე წინ გა­დად­გმუ­ლი ნა­ბი­ჯია. მთა­ვა­რი შვი­ლის მოს­მე­ნა და მისი გა­გე­ბაა - მე მჯე­რა ჩემი შვი­ლი­სა და მისი საქ­მი­ა­ნო­ბის. რო­გორც მე გავ­ზარ­დე სა­ლო­მე, ასე­ვე ცდი­ლობს ისიც ჩემს აღ­ზრდას და მეხ­მა­რე­ბა, ცხოვ­რე­ბას გა­ნახ­ლე­ბუ­ლი მზე­რით შევ­ხე­დო.ტა­ლა­ხი მე­ო­რედ სო­ფის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მეს­რო­ლეს, როცა ჩემი, რო­გორც დე­დის გლო­ვა, ხალ­ხის­თვის საკ­მა­რი­სად ტრა­გი­კუ­ლი არ გა­მოდ­გა.

სო­ფის "ჩემი სი­ბე­რის შვილს" ვე­ძახ­დი. ქმარს რომ გავ­შორ­დი და უფ­რო­სი შვი­ლე­ბი - სა­ლო­მე და საბა სა­ცხოვ­რებ­ლად ცალ­კე გა­და­ვიდ­ნენ, მე და სო­ფიმ მარ­ტო და­ვი­წყეთ ცხოვ­რე­ბა. ფი­ნან­სუ­რად რთუ­ლი პე­რი­ო­დი და­მიდ­გა - პე­და­გო­გის ხელ­ფა­სი მა­ღა­ლი არ არის და თან, არ­და­დე­გე­ბის პე­რი­ოდ­შიც უხელ­ფა­სოდ ცხოვ­რობ. ამი­ტომ, მე და ჩემს დას იდეა დაგ­ვე­ბა­და, ყვა­ვი­ლე­ბის მა­ღა­ზია გაგ­ვეხ­სნა. ეს საქ­მე შე­ვის­წავ­ლე, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი თა­ი­გუ­ლე­ბი გა­მომ­დი­ო­და და ჩვენ­მა საქ­მი­ა­ნო­ბა­მაც მა­ლე­ვე გა­ა­მარ­თლა, თუმ­ცა იოლი გზა არ ყო­ფი­ლა - შუ­ა­ღა­მე­ზე მივ­დი­ო­დი ყვა­ვი­ლე­ბის ბა­ზარ­ში, ახა­ლი მცე­ნა­რე­ე­ბი რომ მე­ყი­და, მა­ღა­ზი­ა­ში მიმ­ქონ­და, თა­ი­გუ­ლებს ვა­წყობ­დი და დი­ლით, სკო­ლა­ში გავ­რბო­დი გაკ­ვე­თი­ლე­ბის ჩა­სა­ტა­რებ­ლად. ხან­და­ხან ყვა­ვი­ლის ფო­თო­ლი ან ფა­სის მი­საკ­რა­ვი შე­მომ­რჩე­ბო­და პალ­ტო­ზე და მოს­წავ­ლე­ე­ბი მაც­ლიდ­ნენ.

ამ შრო­მის შე­დე­გად, ეკო­ნო­მი­კუ­რად ისე მოვძლი­ერ­დით, რომ მე და სო­ფიმ ახა­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბა გა­ვი­ჩი­ნეთ: ვყი­დუ­ლობ­დით საკ­ვებს, მე­გობ­რებ­ში სხვა­დას­ხვა ნივ­თებს ვაგ­რო­ვებ­დით, რო­მე­ლი­მე სო­ფელ­ში, ცენ­ტრის მა­ღა­ზი­ას­თან ჩა­მომ­სხდარ ად­გი­ლობ­რი­ვებს გა­მოვ­კი­თხავ­დით, ვის უჭირ­და იმ მი­და­მო­ებ­ში ყვე­ლა­ზე მე­ტად, მივ­დი­ო­დით, არც კი გა­მოვ­ჩნდე­ბო­დით, ისე ვუ­ტო­ვებ­დით ნო­ბათს და უკან ვბრუნ­დე­ბო­დით.რო­გო­რია ცხოვ­რე­ბა, არა?! როცა ყვე­ლა­ზე მე­ტად გი­ხა­რია და ფიქ­რობ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი და­ა­ლა­გე, შენც და შენი შვი­ლე­ბიც ჯან­მრთე­ლად და კარ­გად ხართ, მა­შინ გიმ­ტყუ­ნებს. სოფი 16 წლის იყო, როცა ექ­სკურ­სი­ის დროს, სკო­ლი­სა და მას­წავ­ლებ­ლე­ბის გა­უფრ­თხი­ლებ­ლო­ბით, მო­ლაშ­ქრე­თა ურ­თუ­ლეს გზა­ზე ტრა­გი­კუ­ლად და­ი­ღუ­პა.



გა­სულ წელს, მე­თერ­თმე­ტე კლა­სის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, სკო­ლამ გა­და­წყვი­ტა, ბავ­შვე­ბი ექ­სკურ­სი­ა­ზე წა­ეყ­ვა­ნა ლა­გო­დე­ხის ნაკ­რძალ­ში. ისე­თი ლო­კა­ცია შე­არ­ჩი­ეს, რო­მე­ლიც სპე­ცი­ა­ლუ­რად აღ­ჭურ­ვი­ლი გა­მოც­დი­ლი მო­ლაშ­ქრე­ე­ბის­თვი­საა, ამა­ზე ად­გი­ლობ­რი­ვი რე­ინ­ჯე­რე­ბიც სა­უბ­რო­ბენ. ასეთ ად­გი­ლას, მხო­ლოდ სამი მას­წავ­ლე­ბე­ლი გაჰ­ყვა 18 ბავ­შვს. როცა ბავ­შვე­ბი ჩანჩქერ­თან და­ბა­ნაკ­დნენ, ორი მას­წავ­ლე­ბე­ლი იქ არ იმ­ყო­ფე­ბო­და - საკ­ვე­ბის მო­სა­ტა­ნად იყ­ვნენ წა­სუ­ლი. იმ საფრ­თხე­ე­ბის შე­სა­ხებ, რაც ჩანჩქერ­ში ბა­ნა­ო­ბას შე­იძ­ლე­ბო­და მოჰ­ყო­ლო­და, ბავ­შვებს ინ­ფორ­მა­ცია არ ჰქონ­დათ და იქ არც ინ­სტრუქ­ტო­რი და მეთ­ვალ­ყუ­რე იყ­ვნენ. იმ ად­გი­ლას ჩანჩქე­რი ტბორს აკე­თებს, ზედ მდი­ნა­რე გა­და­ე­დი­ნე­ბა და ქვე­ვით სამ­მეტ­რი­ან წყალ­ვარ­დილს ქმნის. ამ წყალ­ვარ­დნი­ლის ბო­ლო­ში, მდი­ნა­რის ფსკერ­ზე, დიდი ლო­დია.

ტბორ­ში ბა­ნა­ო­ბი­სას, სოფი წყალ­ვარ­დნილს გა­დაჰ­ყვა, ლო­დის ქვეშ აღ­მოჩ­ნდა, ჩანჩქე­რის ძა­ლამ გა­მო­სას­ვლე­ლი გზა ჩა­უ­კე­ტა და ვე­ღარ გა­მო­აღ­წია. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბის­გან გა­ვი­გეთ, რომ ამ ლო­დის ქვეშ მოქ­ცე­ვის გამო, კი­დევ ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი და­ღუ­პუ­ლა და ეს ად­გი­ლი, რო­გორც საფრ­თხის შემ­ცვე­ლი, ისეა მო­ნიშ­ნუ­ლი. იქ ბავ­შვე­ბი ინ­ფორ­მა­ცი­ი­სა და უფ­რო­სე­ბის მეთ­ვალ­ყუ­რე­ო­ბის გა­რე­შე აღ­მოჩ­ნდნენ. სოფი მე­ო­რე დღეს გარ­დაც­ვლი­ლი იპო­ვეს.

ალ­ბათ, ძა­ლი­ან უხერ­ხუ­ლი იქ­ნე­ბა იმის ახ­სნა, რას გა­ნიც­დის დედა ასეთ დროს. მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჩემი გლო­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის აღ­ქმას ვერ მო­ერ­გო და ასეთ მძი­მე დროს, ისევ ტა­ლა­ხის სრო­ლის სა­მიზ­ნე აღ­მოვ­ჩნდი. ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნი სხვა­დას­ხვა­ნა­ი­რად უძ­ლებს და გა­მო­ხა­ტავს ტკი­ვილს. მე ვერ ვი­თა­მა­შე ლო­გი­ნად ჩა­ვარ­დნი­ლი დე­დის როლი, რომ­ლის ნახ­ვაც ასე უნ­დო­დათ და ვერ მა­პა­ტი­ეს, ფეხ­ზე რომ დავ­დე­ქი, რომ დავ­დი­ო­დი და კვლავ რომ დავ­ჯე­ქი სა­ჭეს­თან. სა­ზო­გა­დო­ე­ბას სუს­ტი­სა და და­ცე­მუ­ლის ნახ­ვა უფრო სჭირ­დე­ბა და მხო­ლოდ ასე­თე­ბი ეცო­დე­ბათ.

ერ­თის მხრივ, ხალ­ხი გე­უბ­ნე­ბა, რომ უნდა გა­მაგრდე, გამ­ხნევ­დე, ცხოვ­რე­ბა გა­აგ­რძე­ლო, მაგ­რამ თუ გაძ­ლი­ე­რე­ბულ­სა და გამ­ხნე­ვე­ბულს და­გი­ნა­ხა­ვენ, იქვე წა­მო­გა­ძა­ხე­ბენ, რომ თურ­მე, შენი ბრა­ლია, რაც და­გე­მარ­თა, რომ მეტს იმ­სა­ხუ­რებ და დე­დად ვერ ივარ­გე. თით­ქოს, შენი შვი­ლი მათ უფრო უყ­ვარ­დათ. მახ­სოვს, რა დღე­ში ჩავ­ვარ­დი, როცა ქუ­თა­ი­სის საკ­რე­ბუ­ლოს წევ­რმა ქალ­მა, სო­ლი­და­რო­ბის ნაც­ვლად, და­წე­რა, რომ თურ­მე, ჩვე­ნი ოჯა­ხი სა­ლო­მეს აქ­ტი­ვიზ­მის გამო ღმერ­თმა და­სა­ჯა. მაგ­რამ "ადა­მი­ა­ნებ­შიც" მო­ი­ძებ­ნე­ბი­ან ადა­მი­ა­ნე­ბი: იმ დღე­ებ­ში სწო­რედ მათ მომ­ცეს ძალა, ვინც თა­ნაგ­რძნო­ბი­სა და გამ­ხნე­ვე­ბის წე­რი­ლებს მწერ­დნენ, მათ შო­რის, სრუ­ლი­ად უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბი.

შე­იძ­ლე­ბა, წარ­მოდ­გე­ნაც არ აქვთ, რო­გორ და­მეხ­მა­რა მათი თა­ნად­გო­მა იმ უმ­ძი­მეს პე­რი­ოდ­ში. სო­ფის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ ინერ­ცი­ით ვცხოვ­რობ­დი. ჩემ­თვის ფე­ის­ბუ­ქი იყო ტკი­ვი­ლი­სა და რე­ა­ლო­ბის­გან გაქ­ცე­ვის შე­საძ­ლე­ბო­ბა - აქ მქონ­და სივ­რცე, სა­დაც მას პირ­ველ პირ­ში ვე­სა­უბ­რე­ბო­დი. "ფე­ის­ბუქ­ზე რა გინ­და, წადი, შენი შვი­ლი იგ­ლო­ვე!"; "დე­და­მი­სი სად ეგდო, ექ­სკურ­სი­ა­ზე ვერ წაყ­ვა და მი­ხე­და?!" - ეს ის ფრა­ზე­ბია, ხში­რად რომ ვა­წყდე­ბო­დი სო­ცი­ა­ლურ ქსელ­ში უცხო ადა­მი­ა­ნე­ბის­გან და და­ნა­შა­უ­ლის გრძნო­ბას მი­ჩენ­და, ისევ იმ ფიქ­რთა ჯაჭვში მაბ­რუ­ნებ­და - ნეტა, ისე რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ნეტა, ასე მომ­ხდა­რი­ყო, არ გა­მეშ­ვა, მეც გავ­ყო­ლო­დი... და ბო­ლოს, ეს ჯაჭ­ვი ერთ დიდ სი­ძულ­ვი­ლად იქ­ცე­ო­და სა­კუ­თა­რი თა­ვის მი­მართ - მე რა­ტომ ვი­ყა­ვი ცო­ცხა­ლი და სოფი კი, აღარ...სა­კუ­თა­რი თა­ვის­თვის ხში­რად და­მის­ვამს კი­თხვა - რა­ტომ ვე­ზი­ზღე­ბი ადა­მი­ა­ნებს? რა დავ­თე­სე ისე­თი, ამ­ხე­ლა სი­ძულ­ვი­ლი რომ და­ვიმ­სა­ხუ­რე? ან, რა­ტომ დამ­სა­ჯა უფალ­მა მა­შინ, როცა მეც და სო­ფიც სი­კე­თეს ვა­კე­თებ­დით და გა­ჭირ­ვე­ბა­ში მყოფ ადა­მი­ა­ნებს ვეხ­მა­რე­ბო­დით. მერე ცოტა სხვა თვა­ლით შევ­ხე­დე ამ ყვე­ლა­ფერს - ღმერ­თმა შექ­მნა სამ­ყა­რო და ადა­მი­ა­ნებს უთხრა, მი­ხე­დეთ თავს და ერ­თმა­ნეთს გა­უფრ­თხილ­დი­თო.

ღმერ­თი არ არის დამ­სჯე­ლი ჯა­ლა­თი, რო­გორც ეს ადა­მი­ა­ნებს წარ­მო­უდ­გე­ნი­ათ. ის გვაძ­ლევს გო­ნე­ბას, რომ დიდი პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბით გა­ვუფრ­თხილ­დეთ რო­გორც სა­კუ­თარ თავს, ასე­ვე სხვა­საც. სოფი უპა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბა­სა და გა­უფრ­თხი­ლებ­ლო­ბას ემსხვერ­პლა.უკვე ერთი წე­ლია, ამ ტრა­გე­დი­ა­ში ჩარ­თუ­ლი მას­წავ­ლებ­ლე­ბის პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის სა­კი­თხი და­ვა­ყე­ნეთ სა­სა­მარ­თლო­ში. აქაც მა­და­ნა­შა­უ­ლე­ბენ, რო­გორ შე­მიძ­ლია, ცი­ხე­ში გა­ვუშ­ვა ადა­მი­ა­ნე­ბი, ეს ხომ შვილს ვერ გა­მი­ცო­ცხლებს?! ჩემ­თვის ეს ბრძო­ლა პრინ­ცი­პუ­ლი სა­კი­თხია. ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის და­უ­დევ­რო­ბი­თა და გა­უფრ­თხი­ლებ­ლო­ბით, მე ნივ­თი არ და­მი­კარ­გავს, შვი­ლი დავ­კარ­გე და ამა­ზე პა­სუ­ხი უნდა აგონ. ერ­თმა ად­ვო­კატ­მა მკი­თხა, თუ დე­დას შვი­ლი ხე­ლი­დან გა­უსხლტა და მან­ქა­ნა და­ე­ჯა­ხა, დედა უნდა და­ი­სა­ჯოს თუ არაო.

მე ვი­ტყო­დი, რომ კი, ასეთ დროს დე­დამ უნდა აგოს პა­სუ­ხი - როცა ვერ ამო­იც­ნობ საფრ­თხე­ებს და შვილს შე­საძ­ლო უბე­დურ შემ­თხვე­ვას ვერ აა­რი­დებ, ეს და­უ­დევ­რო­ბაა.ჩვენ ისეთ ქვე­ყა­ნა­ში ცხოვ­რე­ბას მი­ვეჩ­ვი­ეთ, სა­დაც არა­ვინ არა­ფერ­ზეა პა­სუ­ხის­მგე­ბე­ლი. მე ბავ­შვი სკო­ლას ჩა­ვა­ბა­რე, რო­მელ­მაც ისე და­გეგ­მა ექ­სკურ­სია, არ­ცერთ ეტაპ­ზე არ გა­უთ­ვა­ლის­წი­ნე­ბია არ­სე­ბუ­ლი საფრ­თხე­ე­ბი და უსაფრ­თხო­ე­ბის ნა­ბი­ჯე­ბი არ და­უ­გეგ­მავს.



მი­უ­ხე­და­ვად არ­სე­ბუ­ლი რის­კე­ბი­სა, თუ სკო­ლა მა­ინც გა­და­წყვეტს ასეთ ად­გი­ლას წას­ვლას, მშობ­ლებ­მა ზედ­მი­წევ­ნით უნდა იცოდ­ნენ ამ რის­კე­ბის შე­სა­ხებ და თა­ვად გა­და­წყვი­ტონ, გაჰ­ყვნენ შვილს თან თუ სა­ერ­თოდ არ გა­უშ­ვან. რო­გორც ლი­ტე­რა­ტუ­რას უნდა ასა­კის მი­ხედ­ვით შერ­ჩე­ვა, ექ­სკურ­სი­ე­ბიც ასე­თი გათ­ვლე­ბით უნდა და­ი­გეგ­მოს. ჩემი მი­ზა­ნია, სა­სა­მარ­თლო­ში საქ­მის და­წყე­ბით, შე­იქ­მნას ისე­თი პრე­ცენ­დენ­ტი, რო­მე­ლიც სხვებ­ში ამ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის გრძნო­ბას გა­ა­ჩენს და სხვა ადა­მი­ა­ნებს აა­რი­დებს მსგავს უბე­დურ შემ­თხვე­ვებს.

სო­ფის მამა

ჩვენს სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში რაც ქალს არ ეპა­ტი­ე­ბა, ის კა­ცის­თვის თა­ვი­სუფ­ლა­დაა ხელ­მი­საწ­ვდო­მი. ასე მოხ­და სო­ფის მა­მის შემ­თხვე­ვა­ში. 9 წლის იყო სოფი, როცა მა­მამ ქუდი და­ი­ხუ­რა და სახ­ლი­დან წა­ვი­და. თა­ნა­ცხოვ­რე­ბი­სას, ოჯახ­ში დიქ­ტა­ტო­რი იყო, თა­ვი­სუფ­ლე­ბას გვი­ზღუ­დავ­და, რამ­დენ­ჯერ მი­ფიქ­რია, რომ აი, ახლა ავ­დგე­ბი და წა­ვალ, მაგ­რამ ვცდი­ლობ­დი, მის სა­ხელს მოვფრ­თხი­ლე­ბო­დი. სა­ხე­ლი, მი­უ­ხე­და­ვად ტი­რა­ნუ­ლი ხა­სი­ა­თი­სა, კარ­გი ჰქონ­და. მისი ცუ­დიც კი არა­ვის ეჯე­რა. ბო­ლოს, და­მას­წრო და თვი­თონ წა­ვი­და.

ქუ­ჩა­ში გას­ვლი­საც ძა­ლი­ან მრცხვე­ნო­და, მი­ტო­ვე­ბუ­ლი ქა­ლის სირ­ცხვი­ლით ვიწ­ვო­დი. ამ დროს სა­ლო­მე ძა­ლი­ან და­მეხ­მა­რა და ეს სირ­ცხვი­ლის გრძნო­ბა მო­მა­შო­რე­ბი­ნა. სო­ფის ყო­ველ­თვის ძა­ლი­ან ენატ­რე­ბო­და მამა, რო­მე­ლიც მას იშ­ვი­ა­თად ნა­ხუ­ლობ­და. შე­მო­ვი­დო­და სახ­ლში და უცებ ბუ­ზღუ­ნით მე­ტყო­და - "დე­და­აა, მამა მო­მე­ნატ­რა!", თუმ­ცა ძა­ლი­ან გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი იყო მისი საქ­ცი­ე­ლის გამო, ყუ­რა­დღე­ბას რომ არ აქ­ცევ­და - მა­მის ჯიბ­რზე, ჩემს გვარ­ზეც მო­ინ­დო­მა გად­მოს­ვლა. სო­ფის ამ­ბა­ვი რომ გა­ვი­გეთ, მა­მა­მი­სი იმ დღეს არ მო­ვი­და, ნას­ვა­მი ვარ და სა­ჭეს­თან ვერ დავ­ჯდე­ბიო.

სოფი ჩემ­თვის ცო­ცხა­ლი­ვი­თაა. რა­ღაც­ნა­ი­რად მშვი­დად ვარ. ვგრძნობ, რომ ახ­ლო­საა და სულ ვე­სა­უბ­რე­ბი. უფრო და უფრო ნაკ­ლე­ბად მა­დარ­დებს, რას იტყვის ხალ­ხი. სი­ტუ­ა­ცი­ებს წარ­მო­ვიდ­გენ ხოლ­მე, ახლა რო­გორ მო­იქ­ცე­ო­და, რას მე­ტყო­და, რო­გორ გა­დაძ­ვრე­ბო­და ფან­ჯრი­დან და ნერ­ვებს ამიშ­ლი­და. ქველ­მოქ­მე­დე­ბას ისევ და­ვუბ­რუნ­დი. ახლა ხალ­ხის და­სახ­მა­რებ­ლად სოფ­ლებ­ში მარ­ტო დავ­დი­ვარ.

ძა­ლას ისევ შრო­მა მაძ­ლევს. როცა ჩემი ყვა­ვი­ლე­ბის მა­ღა­ზი­ა­ში უცხო შე­მო­ივ­ლის და სო­ფი­ზე და­მე­ლა­პა­რა­კე­ბა, მიკ­ვირს და მი­ხა­რია, ამ­დე­ნი ადა­მი­ა­ნი იც­ნობ­და ჩემს შვილს და უყ­ვარ­დათ. სა­ცხოვ­რე­ბე­ლი სახ­ლი გა­მო­ვიც­ვა­ლე, წარ­სუ­ლის გახ­სე­ნე­ბას ხელი რომ არ შე­ე­შა­ლა, ცხოვ­რე­ბა გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. ბევ­რს ვკონ­ტაქ­ტობ ახა­ლი სა­მე­ზობ­ლოს ბავ­შვებ­თან - კორ­პუ­სის ეზო­ში, ჩემი სახ­სრე­ბით გა­ვუ­კე­თე სა­ქა­ნე­ლე­ბი ასა­კის მი­ხედ­ვით, ქვი­შა და­ვუ­ყა­რე და ნა­გავ­საყ­რე­ლის­გან მინი რან­ჩო გა­ვა­კე­თე, ეთ­ნო­ე­ლე­მენ­ტე­ბით, სა­დაც ხში­რად მო­დი­ან და ფო­ტო­ებს იღე­ბენ. ბავ­შვებ­საც უხა­რი­ათ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა, რად­გან ცხო­ვე­ლე­ბი მყავს და ისი­ნიც სწავ­ლო­ბენ მათ სიყ­ვა­რულს. ახლა ოთხნი ვცხოვ­რობთ: მე, ნა­პოვ­ნი ცალ­თვა­ლა ფისო, შე­კედ­ლე­ბუ­ლი ცუგა მიმი და სო­ფის და­ტო­ვე­ბუ­ლი ძაღ­ლი – ბლე­ქი".

ავ­ტო­რი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია

ფოტო: გედა დარ­ჩია

პრო­ექ­ტი ხორ­ცი­ელ­დე­ბა ქალ­თა სა­ი­ნი­ცი­ა­ტი­ვო ჯგუ­ფის "ქა­ლე­ბი სა­ქარ­თვე­ლო­დან" (ავ­ტო­რე­ბი: მა­ი­კო ჩი­ტა­ია, იდა ბახ­ტუ­რი­ძე, ნინო გა­მი­სო­ნია, ფო­ტოგ­რა­ფე­ბი: გედა დარ­ჩია, ნინო ბა­ი­და­უ­რი, სა­ლო­მე ცო­ფუ­რაშ­ვი­ლი, სოფო აფ­ცი­ა­უ­რი) მიერ.

პლატ­ფორ­მა შე­იქ­მნა ეროვ­ნულ-დე­მოკ­რა­ტი­უ­ლი ინ­სტი­ტუ­ტის (NDI) მხარ­და­ჭე­რით და შვე­დე­თის გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (SIDA) და­ფი­ნან­სე­ბით. ამ­ჟა­მად, ახა­ლი ინ­ტერ­ვი­უ­ე­ბის ჩა­წე­რა და სტა­ტი­ე­ბის ნა­წი­ლის მომ­ზა­დე­ბა ხდე­ბა აღ­მო­სავ­ლეთ-და­სავ­ლე­თის მარ­თვის ინ­სტი­ტუ­ტის (EWMI) ACCESS-ის პრო­ექ­ტის ფარ­გლებ­ში, ამე­რი­კის შე­ერ­თე­ბუ­ლი შტა­ტე­ბის სა­ერ­თა­შო­რი­სო გან­ვი­თა­რე­ბის სა­ა­გენ­ტოს (USAID) და­ფი­ნან­სე­ბით