ამ ქალ­მა 2001 წელს ქარ­თუ­ლი შო­უ­ე­ბის ის­ტო­რი­ა­ში, მა­ყუ­რე­ბელ­ში არ­სე­ბუ­ლი ეჭვი გა­ფან­ტა და სტე­რე­ო­ტი­პი - "შო­უ­ში დიდ თან­ხას ვინ მო­გა­გე­ბი­ნებს" - და­ამ­სხვრია. დიახ, მა­ნა­ნა მა­ი­სუ­რა­ძემ სა­უ­კე­თე­სო თა­მა­შით და­ამ­ტკი­ცა, რომ შო­უ­ში 20 000 ლა­რის მო­გე­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლი იყო.

მას შემ­დეგ თით­ქმის 20 წელი გა­ვი­და... რა მოხ­და ამ ხნის მან­ძილ­ზე ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნას ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­გორ ცხოვ­რობს, რაზე წუხს - ამა­ზე AMBEBI.GE-ის თა­ვად უყ­ვე­ბა.

"რა აზრი აქვს ისეთ ად­გი­ლას წას­ვლას, თუ წი­ნას­წარ ხარ მარ­ცხის­თვის გან­წი­რუ­ლი? სას­წა­უ­ლი ემო­ცია იყო... მა­ნამ­დე გა­და­ცე­მა რამ­დენ­ჯერ­მე მქონ­და ნა­ნა­ხი, ემო­ცი­უ­რად, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რად და ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რა­დაც კი, მომ­ზა­დე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. გო­ნე­ბა­ში ვთა­მა­შობ­დი კი­დეც, მაგ­რამ თუ ისე­თი რთუ­ლი იქ­ნე­ბო­და, ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი...

შო­უ­ში მის­ვლამ­დე თუ გგო­ნია, მიხ­ვალ და ითა­მა­შებ, სკამ­ზე რომ ჯდე­ბი, ურ­თუ­ლე­სი რა­მაა... ამი­ტომ, მე­გო­ნა, ასე - 800 ლარს მო­ვი­გებ­დი, რაც იმ დრო­ის­თვის ჩემი ერთი წლის ბი­უ­ჯე­ტი იყო, მაგ­რამ 20.000 ლარი? არც მი­ფიქ­რია, ვერც წარ­მო­ვიდ­გენ­დი", - გვიყ­ვე­ბა ქალ­ბა­ტო­ნი მა­ნა­ნა და ამ­ბობს, რომ მო­გე­ბის შემ­დეგ რამ­დე­ნი­მე თვე გონ­ზე ვერ მო­დი­ო­და, ვერ იაზ­რებ­და, რა მოხ­და.



- ე.ი. გა­გი­ჭირ­დათ წარ­მა­ტე­ბის აღ­ქმა...

- ის ხომ ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი შოუ იყო და არა ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რი შე­ჯიბ­რი. შოუს თა­ვი­სი ელე­მენ­ტე­ბი აქვს, ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ შე­ჯიბრს - თა­ვი­სი. როცა შოუ ტე­ლე­ვი­ზი­ა­ში უამ­რა­ვი მა­ყუ­რებ­ლის­თვის გა­დის, ცხა­დია, მა­ყუ­რე­ბელ­მაც უნდა ისი­ა­მოვ­ნოს და ეს სულ მახ­სოვ­და, იქ ყოფ­ნი­სას არ დამ­ვი­წყე­ბია. მა­ყუ­რე­ბე­ლი არ უნდა და­გა­ვი­წყდეს და შენ­თვის არ უნდა ითა­მა­შო.

მე­ცი­ნე­ბა, როცა მსგავს შო­უ­ში ძა­ლი­ან ად­ვი­ლი შე­კი­თხვა და­ის­მე­ბა და სა­ნამ წამ­ყვა­ნი და­ას­რუ­ლებს, მა­ნამ­დე წა­მო­ი­ძა­ხე­ბენ ხოლ­მე პა­სუხს. ამით მა­შინ­ვე აგ­დე­ბენ შოუს ხა­რისხს და ვერ ხვდე­ბი­ან. მოკ­ლედ, იმის თქმა მინ­და, რომ ვერ სა­ზღვრა­ვენ, სად მი­დი­ან. ამის გარ­და, თუ ელე­მენ­ტა­რუ­ლი რამ არ იცი­ან, იქ ფუ­ლის გამო ნუ მივ­ლენ, თავს ნუ გა­ი­მას­ხა­რა­ვე­ბენ...

- რა მო­გი­ტა­ნათ ცნო­ბილ შო­უ­ში გა­მარ­ჯვე­ბამ?

- ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში ძა­ლი­ან დიდი ეტა­პი და­ი­წყო. რისი თქმა მინ­და - ბავ­შვო­ბი­დან­ვე წიგ­ნი იყო ჩემი ყვე­ლა­ფე­რი... 1991 წელს, ჩემს სახ­ლს ზნა­ურ­ში (დაბა ზნა­უ­რი ამ­ჟა­მად ოკუ­პი­რე­ბუ­ლია რუ­სე­თის მიერ) ცე­ცხლი წა­უ­კი­დეს და დავ­რჩით უსახ­ლკა­რო­ე­ბი, უმუ­შევ­რე­ბი. გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ვფიქ­რობ­დი, - რა მოხ­და ასე­თი, რა­ტომ და­მე­მარ­თა ასე? რა­ტომ არ შე­იძ­ლე­ბა, ერთი ჭერი ჩემ­თვი­საც იყოს? სად წა­ვი­და ამ­დე­ნი ცოდ­ნა, გა­ნათ­ლე­ბა, ასე რო­გორ ჩა­ი­ყა­რა წყალ­ში ყვე­ლა­ფე­რი?.. ფი­ლო­ლო­გი ვარ და იმ დრო­ის­თვის უკვე 20 წლის მუ­შა­ო­ბის გა­მოც­დი­ლე­ბა მქონ­და...

20 000 ლა­რის მო­გე­ბის შემ­დგომ კი, ამ წარ­მა­ტე­ბამ ჯერ სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა და­მიბ­რუ­ნა, მაგ­რძნო­ბი­ნა, რომ ვი­ღაც ვი­ყა­ვი... ცუ­დია, როცა სა­კუ­თა­რი თა­ვის რწმე­ნა გე­კარ­გე­ბა... მერე ადა­მი­ა­ნებ­მაც და­მი­ნა­ხეს, გზა გა­მეხ­სნა, თბი­ლის­ში სახ­ლი ვი­ყი­დე. თბი­ლის­ში იმი­ტომ ვი­ყი­დე, რომ ფეს­ვე­ბი სა­დაც მქონ­და, იქი­დან ამომ­გლი­ჯეს. მერე უკვე მნიშ­ვნე­ლო­ბა არ ჰქონ­და, სად ვი­ცხოვ­რებ­დით...

მთა­ვა­რია, ადა­მი­ან­მა იმე­დი არ და­კარ­გოს. იმე­დი რომ და­მე­კარ­გა და იმ შო­უ­ში არ მივ­სუ­ლი­ყა­ვი, ხომ ვერ მო­ვი­გებ­დი?! ე.ი. ბრძო­ლას ყო­ველ­თვის აქვს აზრი! განაგრძეთ კითხვა: