შესაძლოა ამ ტექსტის წაკითხვის შემდეგ თქვენშიც რაღაც მოკვდეს. არაფერია გასაკვირი იმაში, რომ ილიას არ იცნობთ. მას უბრალოდ, არავინ ჰყავდა. ის არ იცნობდა თავის მშობლებს, ძმებს და დებს, ბებიებს და ბაბუებს, რადგან მთელი შეგნებული ცხოვრება შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვთა ინტერნატში გაატარა. მასში იყო რაღაც ისეთი, რომელიც თითოეულ ჩვენგანს ეხება.
ინტერნატში ის შემთხვევით არ მოხვედრილა, მას დიუშენის ამიოტროფია სჭირდა. ეს
"მას 14 წლის ასაკში ბუმბულის წონა ჰქონდა და მე შემეძლო ცალი ხელით გადამესვა თავისი სავარძლიდან საწოლში.
ყველა არასწორ ქმედებაზე აუღელვებლად იძლეოდა ინსტრუქციას: "დიმა, თავი შემისწორე, თორემ მომძვრება". თქვენთვის არაა აუცილებელი მოსაწყენი დიაგნოზების დამახსოვრება. მთავარი მხოლოდ ის იყო, რომ ილიამ იცოდა თავისი დიაგნოზი და ისიც, რომ მოკვდებოდა". იხილეთ სრულად
