ბავშვს რომ ვუყურებდი, სიცოცხლე მინდოდა და თვითმკვლელობაზე ფიქრს ვივიწყებდი. გეგას დაკრძალვის შემდეგ საცხოვრებლად ჩემს მშობლებთან გადავედი. იმ სახლში ყველაფერი მეუღლეს მახსენებდა.
ვიფიქრე, რომ ცოტა ხანს დედასთან ვიქნებოდი, სანამ ტკივილი ოდნავ მაინც გამინელდებოდა, შემდეგ კი ისევ დედამთილთან
ბავშვი ბებიის სანახავად მივიყვანე, მაგრამ ყველა მისვლაზე ჩემი გათხოვილი მული შვილებით იქ მხვდებოდა. თავიდან ვიფიქრე, რომ დედის სანუგეშებლად ხშირად დადიოდა, მაგრამ მერე ერთმა ნათესავმა დამირეკა და მითხრა, რომ დედა-შვილი სახლში ჩემს შეშვებას აღარ აპირებდა.
ამ ზარიდან ერთ კვირაში დედამთილმა დამირეკა და მითხრა, რომ ბავშვი მის გარდაცვლილ შვილს არ ჰგავდა და თუ გენეტიკურ ანალიზს არ გავუკეთებდი, სახლში აღარ დავბრუნებულიყავი. იმის შემდეგ მდგომარეობიდან ვერ გამოვდივარ.
ყველა მეუბნება, რომ ბავშვს ანალიზი გავუკეთო და დედამთილს თავისი არ გავატანინო, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რომ ანალიზის გაკეთებას არც საკუთარ თავს ვაკადრებ და არც გარდაცვლილი ქმრის სულს. ეს დედამთილმაც ძალიან კარგად იცის და არაჩვეულებრივი გზა მოძებნა ჩემ მოსაშორებლად.
ჟურნალი ''რეიტინგი''
