მკვლელობის მცდელობისთვის იმავე დღეს დამაპატიმრეს ფაქტია, რომ ხშირად ქალები მამაკაცების ცხოვრებას ცვლიან. ჩვენი რესპონდენტის შემთხვევაშიც ასე მოხდა.

სტეფანე, 36 წლის:

- ქალს, რომელსაც მთელი მისი ცხოვრება ვეთაყვანებოდი, ეკა ერქვა. ბავშვობა ერთად გავატარეთ. ეკა თავიდანვე არაორდინარული ხასიათით გამოირჩეოდა. სკოლაში მიტინგს აწყობდა, პიონერის ყელსახვევის ტარებას აპროტესტებდა, მძიმე როკს უსმენდა და დახეული ჯინსით დადიოდა. ახლა ეს აღარავის უკვირს, მაგრამ მაშინ, როცა სკოლის მოსწავლეები ვიყავით, ზემოთ ხსენებული გატაცებები დისიდენტობის ტოლფასი იყო. ორჯერ მისი სკოლიდან გარიცხვაც დააპირეს, მაგრამ სკოლის დირექტორი ეკას მშობლებს დიდ პატივს სცემდა. მამა მეცნიერი იყო, დედა - ექიმი და მათი წყალობით ეკას ბევრი რამე ეპატიებოდა. მახსოვს, 12 წლისები ვიყავით, როცა მითხრა, რომ მამამისს სამუშაოდ კუბაში აგზავნიდნენ და ოჯახიც თან უნდა წაეყვანა. სახლში გვიან ღამით მომადგა იმის სათქმელად, რომ მიემგზავრებოდა. Mმერე დიდხანს ვფიქრობდი, მე რატომ დამემშვიდობა, იქნებ ხვდებოდა, რომ მიყვარდა. ეკას წასვლის შემდეგ ჩემ გარშემო სხვა გოგონებიც შევამჩნიე, მაგრამ ვისზეც ფიქრს დავიწყებდი, ეკასთან შედარებით, პრანჭია, დაკომპლექსებული თოჯინები იყვნენ, ქათინაურებზე წითლდებოდნენ, საკუთარი აზრის გამოთქმის დროს ენა ებმოდათ. ეკა თბილისში რომ დაბრუნდა, უკვე ჩვიდმეტი წლის იყო.
- ისევ გიყვარდათ?
- მანამდე რომ არ მყვარებოდა, ახლად ჩამოსული მაინც შემიყვარდებოდა. გარეგნულად შეცვლილიყო. მაღალი, სავსე მკერდი, გრძელი თმა და მსხვილი ბროწეულისფერი ტუჩები ჰქონდა. რამდენიმე ენაზე ლაპარაკობდა, ლათინო-ამერიკელივით ცეკვავდა, მთელი სხეულით, ყველა ნაკვთით შეიგრძნობდა მუსიკას. უნივერსიტეტში შეიტანა საბუთები და პირველივე წელს ჩაირიცხა, თუმცა ლექციებზე თითქმის არ დადიოდა. უცნაური მეგობრები გაიჩინა. ჩემთან ურთიერთობისთვის ვეღარ იცლიდა. მისი დაკარგვა აღარ შემეძლო და გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა. დაფიქრდა, გაიღიმა და მითხრა - ფეხმძიმედ ვარ, მომიყვან ცოლად? - არ ვიცი, რას უპასუხებდა ჩემს ადგილას სხვა მამაკაცი, მაგრამ დაუფიქრებლად დავთანხმდი. ეკასთვის არასოდეს მიკითხვას, ვისთან ჰქონდა პირველი ღამე, რადგან ვიცოდი, სიმართლეს არ მეტყოდა. ბავშვი გააჩინა, რომელიც საკუთარი შვილივით მივიღე, ეკაც ერთხანს ბედნიერი იყო, მაგრამ მისი მსგავსი ქალებისთვის ოჯახური იდილია ზედმეტი ტვირთია. როცა შევამჩნიე, რომ ასე გაგრძელება აღარ შეეძლო, სამსახურში გასვლის ნება მივეცი, უფრო სწორად, სხვა გზა არ მქონდა. ერთხელ თანამშრომლების ბანკეტზე გავყევი, ცოტა დავლიეთ და ეკამ ცეკვა დაიწყო. სუფრასთან ვიჯექი და იქიდან ვტკბებოდი მისი ყურებით. როგორც ჩანს, მისი უნაკლო სხეული და გრაციოზულობა სხვებმაც შეამჩნიეს. ერთი მამაკაცი განსაკუთრებით აქტიურობდა. ნასვამი ვიყავი და მომეჩვენა, რომ ზედმეტი მოუვიდა. უხეშად ვუთხარი და არც იმან დამითმო. დანას წამოვავლე ხელი და ორჯერ დავარტყი. კიდევ კარგი, არ გარდაიცვალა, მაგრამ მკვლელობის მცდელობისთვის იმავე დღეს დამაპატიმრეს.
- ეკაც ოჯახური იდილიისგან გათავისუფლდა, არა?
- ციხეში არაფერი მაინტერესებდა, არც შიმშილი არც გაუსაძლისი პირობები, მხოლოდ ეკა იყო ჩემი სადარდებელი. მაგიჟებდა იმის წარმოდგენა, რომ არ დამელოდებოდა. როცა პაემანზე მოდიოდა, ათას სისულელეს მიყვებოდა, მართობდა, მაცინებდა, მამხნევებდა. მარწმუნებდა, შენ იქით ვერავის ვხედავ. ქალაქი ჩემთვის გაზის კამერაა, სადაც სუნთქვა მიჭირსო. ყოველთვის დამაჯერებლად იტყუებოდა, ამას მაშინ ვხვდებოდი, როცა საკანში დამაბრუნებდნენ, მაგრამ მისი დანახვისთანავე ყველაფერი მავიწყდებოდა. ამ ქალის წინაშე უძლური ვიყავი. საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა. ხუთწლიანი პატიმრობისა და მამაჩემის დიდი მცდელობის შემდეგ ციხიდან გამოვედი. ეკასთვის არაფერი მითქვამს, მინდოდა სიურპრიზი გამეკეთებინა, მაგრამ ''სიურპრიზი'' თავად დამახვედრა. ჩვენი ბინის წინ სადარბაზოში ველოდებოდი, ღამის ორი საათი იქნებოდა, როცა მანქანით ჩემთვის უცნობმა მამაკაცმა მოიყვანა. ეკამ კარი გააღო, რომ გადმოსულიყო, სალონი განათდა, უნებურად ჩემი ცოლის თვალები დავინახე. ის სიყვარულით იყო სავსე. ასე ეკა მე მხოლოდ მაშინ მიყურებდა, როცა თორმეტი წლისები ვიყავით და კუბაში წასვლის წინ მემშვიდობებოდა.
- საკუთრი ცოლი ასეთ მომენტში სასიამოვნო დასანახი არ იქნებოდა.
- არ ვიცი, როგორ მოვახერხე თავშეკავება. ციხეში დაბრუნების არD შემშინებია.E ეკას დაკარგვა არ მინდოდა. როცა ცოლს დაველაპარაკე, მითხრა, რომ პატიმარს გულს ვერ მატკენდა, ახლა კი უნდა დავცილებულიყავით. - ისევ გაპატიებ, - ვუთხარი სასოწარკვეთილმა, - გაპატიებ, ოღონდ ჩემთან დარჩი. ეკას დარჩენა აღარ უნდოდა და ზუსტად ვიცოდი, რომ ვერანაირი ხვეწნა-მუდარა ამ გადაწყვეტილებას ვერ შეაცვლევინებდა. მაშინ ძალით დაგტოვებ, მკლავში ვტაცე ხელი და ჩემკენ მოვიზიდე. ხელი მკრა და გაიქცა, წამოვეწიე, დავიჭირე და ისევ ჩემკენ მოვიზიდე, მან ისევ მოახერხა დასხლტომა, გვერდზე გაიწია და კედელს მიაწყდა, სადაც რკინის შანდალი ეკიდა და მის კიდეს მიეხეთქა თავით. მისი სიკვდილი მე დამაბრალეს და ჩემი თავისუფლების რამდენიმე საათიც ამით დამთავრდა. იმაზე საუბარი ალბათ არც ღირს, რამდენი იწვალეს ჩემმა ახლობლებმა, რამდენჯერ მოხდა სასამართლო ექსპერტიზის დასკვნის გადახედვა, განაჩენი გასაჩივრდა და საბოლოოდ დადგინდა, რომ ეკა არ მომიკლავს. როცა საკანში ზედამხედველი შემოვიდა და შემატყობინა, რომ თავისუფალი ვიყავი, შემეშინდა. კარგი იყო ციხეში ყოფნა, როცა ეკაზე ეჭვიანობა არ მაგიჟებდა, მის გარეშე თავისუფლება კი სასჯელია, რომელსაც სიცოცხლის ბოლომდე ვერ მოვიხდი. ქალი, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა, ჩემ გამო მოკვდა.

ხათუნა მაღრაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''