- ციხეში პირველად 15 წლის ასაკში მოვხვდი. სამეგრელოს ერთ-ერთ სოფელში ვცხოვრობდი. ექვსი დედმამიშვილი ვიყავით, ხშირად საჭმელიც გვენატრებოდა. როცა წამოვიზარდე, მეზობლებს ყანაში მივყვებოდი. ისინი ხან ქათამს, ხან ყველს და სიმინდს მატანდნენ. ერთ
- ქვის სროლისთვის გაგასამართლეს?
- იმ კაცს თავი გაუტყდა, მაგრამ ამის გამო ციხისთვის როგორ უნდა გაიმეტო მოზარდი. მახსოვს, გამომძიებელმა სთხოვა, საჩივარი გაიტანე, ბავშვს ნუ დაღუპავო, მაგრამ არ გაიტანა. სასამართლო ჩატარდა და არასრულწლოვანთა კოლონიაში 4 თვით გამაგზავნეს. ვისაც ნამდვილ დამნაშავეებთან ციხეში ერთი დღე მაინც გაუტარებია, დამეთანხმება, რომ ოთხი თვე ჩემი გარდაქმნისთვის საკმარისზე მეტი იყო. ალბათ ნებისყოფამაც მიღალატა, ციხიდან სრულიად სხვა ადამიანი გამოვედი.
- სამეგრელოში აღარ დაბრუნებულხართ?
- ცოტა ხნით ჩავედი ჩემს სოფელში. კოლონიიდან ორი თვის გათავისუფლებული ვიყავი, რომ მარტვილში გავყევი ჩემს მეგობარს და მეორე დანაშაული იქ ჩავიდინე. ქალს ჯიბიდან საფულე ამოვაცალეთ. სამწუხაროდ, ფულის დახარჯვაც ვერ მოვასწარით, ისე ჩაგვავლეს ხელი. ამის შემდეგ როდის გამოვდიოდი ციხიდან და როდის მიჭერდნენ, თანმიმდევრობით ვერც კი გავიხსენებ. 26 წლის უკვე ჩამოყალიბებული, ცივსისხლიანი დამნაშავე ვიყავი. ძარცვა, ყაჩაღობა, დაჭრა ჩემი პროფესია იყო. იმ წლებში უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ ერთადერთი, რასაც არასოდეს ჩავიდენდი, გაუპატიურება იყო, სხვაზე არაფერზე დავიხევდი.
- კაცის მოკვლა?
- სიმართლე გითხრათ, ამის წინასწარი ჩანაფიქრი არ მქონია. მე და ჩემი მეგობრები ბინაში შევედით. შინ არავინ უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მოვტყუვდით. ერთი მოზვერივით კაცი დაგვხვდა. ვიგრძენი, რომ ფიზიკურად გვერეოდა, დანა გავშალე და...
- ამ საქმეზე დაგიჭირეს?
- ამ საქმიდან ოთხი წლის შემდეგ არიფულად ჩავვარდი. ქალს ვენდე, ის მოგზავნილი ყოფილა და ცხელ კვალზე მილიცია ამედევნა. სამმართველოში ორი კვირა მაწამებდნენ, სიტყვა არ დამცდენია, ბოლოს სამხილებიც გამომიჩხრიკეს, მკვლელობისა და ყაჩაღობის ფაქტები, ორჯერ ნასამართლეობასთან ერთად, დახვრეტას ითვალისწინებდა.
- როგორ შეხვდით განაჩენს, ასეთ მომენტში ყველაზე ძლიერი ნებისყოფის ადამიანებსაც კი გამძლეობა ღალატობთ.
- მხოლოდ ის მახსოვს, დარბაზში დედაჩემმა რომ იკივლა და გონდაკარგული გაიყვანეს. ჩემ თვალწინ სხვა ყველაფერი გაფერმკრთალდა. მარტო ერთი სურვილი მქონდა, სასამართლოდან განაჩენის აღსრულებამდე ლოდინი არ დამჭირვებოდა, მინდოდა, ყველაფერი დარბაზში დამთავრებულიყო.
- ესე იგი პროტესტის გრძნობა არ გაგჩენია?
- როცა შენი ხელით ადამიანი კვდება, იცი, რომ ადრე თუ გვიან შენც საკუთარი მსხვერპლივით დაასრულებ სიცოცხლეს. დაპატიმრებამდე ამაზე არ ვფიქრობდი, მაგრამ დაჭერისთანავე ვგრძნობდი, რომ დახვრეტა აღარ ამცდებოდა.
- ციხეში, სიკვდილმისჯილთა საკანში რა განწყობა იყო?
- საშინელი. სანამ მე შევიდოდი, წინა დღით ორი კაცი გაეყვანათ დასახვრეტად, დანარჩენები საკანში ცოცხალი მიცვალებულებივით იყვნენ. წინასწარ არავის ეუბნებოდნენ, რომ განაჩენის აღსრულების დრო დადგა. ატყუებდნენ, ახლობელი ან ადვოკატი უნდა შეგახვედროთო, მაგრამ ყველამ იცოდა ეს რასაც ნიშნავდა, გასვლის წინ პატიმრები ერთმანეთს ეთხოვებოდნენ. სიკვდილმისჯილთა საკანში ყველაზე გულწრფელი თანაგრძნობა იყო. ჩვენს მდგომარეობას ექიმები თითქმის ყოველდღიურად ამოწმებდნენ, ციხის კანონების თანახმად, „სმერტნიკებისთვის“ პერედაჩების საუკეთესო ულუფა იგზავნებოდა, მაგრამ ასეთი განსაკუთრებული მოპყრობა კიდევ უფრო გვძაბავდა, კიდევ ერთხელ გვაგრძნობინებდა, რომ განწირულები ვიყავით.
„სმერტნიკების“ საკანში ყველაზე ძლიერ მამაკაცს ერთხელ მაინც უტირია... ამის გადმოცემა, ფაქტობრივად შეუძლებელია. როცა ჩემს იქ ყოფნაში საკნიდან ერთი პატიმარი კიდევ გაიყვანეს და ყველა დამუნჯდა, მე მის საწოლზე დავწექი და ბალიშზე დამხობილი, ორი საათი არ გავნძრეულვარ. მინდოდა, რომ შემდეგი მე ვყოფილიყავი, მეტი ლოდინი აღარ შემეძლო... სწორედ იმ დახვრეტილი პატიმრის ნარის ქვეშ ვიპოვე პატარა ბიბლია. ასეთ დროს ადამიანი ყველაფერს მინიშნებად მიიჩნევ. პირველი ლოცვაც იქ ამოვიკითხე. არ ვიცი იქნებ დამთხვევა იყო, მაგრამ ოთხი დღის შემდეგ, რადიოში გამოაცხადეს, სიკვდილით დასჯაზე მორატორიუმი ცხადდებაო. ჩვენ გვერდით საკანში ბიჭებს პატარა რადიო ჰქონდათ, როცა ეს ინფორმაცია გაიგეს, მაშინვე სიკვდილმისჯილებს გაგვაგებინეს. ამის შემდეგ სასიკვდილო განაჩენი, კიდევ დიდხანს გამოჰქონდათ, თუმცა სისრულეში არც ერთი აღარ მოუყვანიათ.
- თქვენ როგორ შეხვდით ამ ინფორმაციას?
- თითქოს არ მჯეროდა, მაგრამ იმ ადამიანების მოსმენაც არ მინდოდა, რომლებიც ჩემსავით ფიქრობდნენ. როცა ხელახალი სასამართლო პროცესი გაიმართა და სამუდამო პატიმრობის ნაცვლად 25 წელი მომისაჯეს, საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ ის პატარა ბიბლია შემთხვევით არ მიპოვია. ღმერთმა მომცა შანსი, სულიც გადამერჩინა და სხეულიც. ახლა თვეში ერთხელ მოძღვარს აღსარებას ვაბარებ, ჩემთვის, ჩემი ახლობლებისა და იმ ადამიანებისთვისაც ვლოცულობ, რომლებიც დავაზარალე.
- ოჯახის წევრებს თუ ნახულობთ?
- დედა გარდაიცვალა, დები გათხოვდნენ და თავისანთი ოჯახები აქვთ, ორი ძმა რუსეთში ცხოვრობს. ვერ ახერხებენ ჩემს სანახავად მოსვლას. არ ვამტყუნებ, ყველას ვუყვარვარ, მაგრამ ყოფითი პრობლემები ხომ იცით...
ჟურნალი „რეიტინგი“
