დიმიტრი 28 წლის იყო, მაღალი და რიჟა. პირველად რომ გავიცანი თვალში მომხვდა მისი ულვაში, ვკითხე ასე ახალგაზრდა ულვაშებს რატომ ატარებთ-მეთქი. სერიოზული სახით მიყურა, მერე გამიღიმა და მხრები აიჩეჩა.
მომავალ შეხვედრაზე წვერი აღარ ჰქონდა... მასზე 10 წლით უმცროსი ვიყავი. ვერ წარმოვიდგენდი თუ დიმას ცხოვრებას დავუკავშირებდი. დაახლოებით ერთ თვეში (სულ 4 ჯერ მყავდა ნანახი) მშობლებმა გამომიცხადეს, რომ ცოლად უნდა გავყოლოდი.
ჩემი დედ-მამა
მალე ბევრი ფულიც იშოვა. ძალიან ჭკვიანი იყო. ყველაფერი მქონდა: ძვირადღრებული მანქანა, სავსე გარდერობი, ლამაზი სახლი...
დიმიტრის მამა დაეღუპა ამიტომ საქართველოში დავბრუნდით. მამამისის ბოლო სიტყვები ყოფილა ჩემს სოფელში დამასაფლავეთო...
ავუსრულეთ თხოვნა. დაკრძალვის შემდეგ დიმამ ცოტა ხნით სოფელში დარჩენა აიჩემა. მეზობლად 25 წლის ბიჭი, ნუგზარი, მოხუც ბებიასთან ერთად ცხოვრობდა. როგორც გავიგე ჩვენი არ ყოფნისას სწორედ ის უვლიდა ჩვენს ეზოსა და სახლ-კარს.
ნუგზარი გავიცანი და დიდი მადლობა გადავუხადე დახმარებისთვის. სოფელი დამათვალიერებინა. ტყეში ვისეირნეთ, ცხენით ვიჯირითეთ, მდინარეში ვიბანავეთ, სათევზაოთაც წავედით. ჩემი ქმარი წინააღმდეგი არ ყოფილა, პირიქით, მარტო სურდა დარჩენა და თავად მთავაზობდა მეზობლებში გადადიო.
ამერიკაიდანაც ვეკონტაქტებოდი ნუგზარის, ან ვწერდი ან ვურეკავდი. ძალიან დავახლოვდით. ხანდახან ფულს ვუგზავნიდი.
ქმართან თავს კარგად აღარ ვგრძნობდი, მივხვდი რომ ნუგზარი მიყვარდა და ვკითხე თავად რას გრძნობდა. აღმოჩნდა, რომ ჩემთან ერთად ცხოვრება უნდოდა და თქმას ვერ მიბედავდა. მდიდარი კაცის ცოლი ხარ და გლეხის ბიჭთან რატომ წამოხვიდოდიო.
ბევრი არ მიფიქრია, ჩავალაგე ბარგი, ქმარს მესიჯით გავაგებინე ჩემი გადაწყვეტილება და წავედი... არც ოჯახისთვის და არც მეგობრებისთვის არ მითქვამს ქმარს ვშორდები-მეთქი, შესაბამისად არავინ იცოდა, რომ ერთ-ერთ საკმაოდ მიყრუებულ სოფელში გადავედი საცხოვრებლად.
რა თქმა უნდა, მენატრება მანჰეტენი, ძვირადღირებული რესტორნები და კომფორტი, მაგრამ ვცდილობ შევეგუო ბოსელს, საღორეს და საქათმეს... შეიძლება ვიჩქარე გადაწყვეტილების მიღება...
ჩასვლიდან ერთ თვეში გავიგე, რომ 7 კვირის ორსული ვიყავი, ანუ ბავშვი ჩემი ყოფილი ქმრისაა. უკვე ნახევარი თვეა ნუგზარის ორსულობას ვუმალავ, მაგრამ მალე მუცელი დამეტყობა. არ ვიცი რა ვქნა...
რადა მახარაძე
