28 წლის ასაკში გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ არსებობდა.ბავშვი ღვთის საჩუქარია. გემრიელი საჭმელი მოვამზადე, ,,კაცის გული ხომ (ნაწილობრივ მაინც) კუჭზე გადის" და მეუღლის დაბრუნებას დაველოდე.
მანუჩარი ძალიან გაახარა ახალმა ამბავმა. ჩვენს სანაცნობოში მამაკაცები გაიძახიან პირველი შვილი გვარის გამგრძელებელი, ბიჭი, უნდა იყოსო, ჩემი ქმრისთვის კი მნიშვნელოვანი არა სქესი, არამედ ჯანმრთელობა იყო.
შეგვეძინა შორენა. სიყვარულით და მზრუნველობით ვზრდიდით, მაგრამ
ბევრს მეცადინეობდა და კითხვაც უყვარდა. ძალიან ვამაყობდი ჩემი შვილით. უნივერსიტეტი წარმატებით დაამთავრა ერთი წლის წინ, მაგრამ სამსახურის პოვნა გაუჭირდა. მისი მეგობრები დასაქმდნენ, სამუშაოს შემდეგ გასართობად მიდიოდნენ და ,,დაგულაობდნენ" ბარიდან ბარში, რესტორნიდან რესტორანში...
ჩემს ქალიშვილსაც ურეკავდნენ, ერთი-ორჯერ გავუშვი, მაგრამ სულ არ მქონდა ფული, რომ მიმეცა. ზედიზედ რამდენჯერმე
უარი, რომ ვუთხარი თანხაზე, გული დაწყდა, ალბათ თავმოყვარეობაც შეელახა და მის მერე აღარ უთხოვია. მეგობრებს ჩამოშორდა, დაკომპლექსდა და თავდაჯერებულობაც დაკარგა.
ჩათვალა, რომ ცხოვრებამ მასზე ხელი ჩაიქნია და აღარასდროს გაუმართლებდა. სამუშაოების ძებნას თავი დაანება. სახლს ალაგებდა, საჭმელს აკეთებდა და კომპიუტერთან იჯდა. მისი ცხოვრების სტილი ნამდვილად არ ყოფილა ისეთი, როგორსაც დედა შვილისთვის ინატრებს.
ორი თვის წინ ჭურჭლის რეცხვისას ვითომ სხვათაშორის მითხრა, რომ პრობლემის მოგვარების გზა იპოვა. დავინტერესდი რაში ხედავდა გამოსავალს და ჩავეძიე. სათქმელს შორიდან მოუარა, თითქოს ერიდებოდა, მაგრამ საბოლოოდ შემომაპარა, რომ პორნოვარსკვლავობა უნდოდა.
თავიდან მეგონა ხუმრობდა, მაგრამ როდესაც დამაჯერებელი ხმით დარწმუნება დამიწყო თუ როგორი შემოსავლიანია ეს საქმე და რომ პოპულარულობის მოპოვებაც შეუძლება, მივხვდი სერიოზული განზრახვა ამოძრავებდა.
ჯერ ძალიან ვეჩხუბე, თავი ვერ შევიკავე და ვცემე კიდეც, ვუყვიროდი და ვემუქრებოდი, რომ მამამისს ყველაფერს მოვუყვებოდი. სინამდვილეში სიტყვაც არ დამცდენია. როგორ უნდა გავუმხილო ქმარს, რომ მისი ერთადერთი ქალიშვილი ოჯახის შერცხვენას და პორნოვარსკვლავობას აპირებს?! მეც მომკლავს, შორენასაც და ბოლოს თავსაც მოიკლავს. ზუსტად ვიცი!
ცოტა დავწყნარდი და შვილთან მშვიდად საუბარიც ვცადე. განვიხილეთ ეს თემა. ჩემი მოსაზრება ვუთხარი, მორალისა და ზნეობისკენ მოვუწოდე, გავახსენე რომ მე მსგავსი სიბინძურისთვის არ გამიზრდია და ჩემი აღმზრდელობით-დიდაქტიკური ლექციები ყოველთვის მაღალი მატერიებისკენ მოუწოდებდა მას.
მერე ჩავეკითხე ვინ შთაგაგონა ეს იდეა-თქო? ვცდილობდი, გამემართლებინა ქალიშვილი და თავს ვაჯერებდი, რომ ვიღაცის ცუდი ზეგავლენის ქვეშ მოექცა. თავი გაიგიჟა არავის ურჩევიაო.
საბოლოოდ როცა არც კივილმა, არც ცემამ, არც მსჯელობამ,რჩევამ და ტკბილმა სიტყვამ გაჭრა, არჩევანის წინაშე დავაყენე, ან ჩვენ, შენი მშობლები, და ან შენი გულისამრევი ახირება-მეთქი. ადგა და სახლიდან წავიდა...
ქმარს ვატყუებ, რომ დედაჩემთან გავუშვი, რადგან ცუდად გრძნობს თავს და მისი მარტო დატოვება არ მინდა, სინამდვილეში არც კი ვიცი სად დაწოწიალებს! წარმოდგენა არ მაქვს რა უნდა მოვიმოქმედო... მიშველეთ...
რადა მახარაძე
