ცოტა ხნის წინ, შსსკ-ს არქივში იპოვეს მემორანდუმი, რომელიც ბერიამ სტალინს მისწერა:
„იმის გამო, პრეპარატის, რომელიც პროფესორმა დოროგოვიმ გამოიგონა, ოფიციალური სამედიცინო გამოყენება აუცილებლად გამოიწვევს:
- უმეტესი დაავადებების მკურნალობის დროის შემცირებას, რაც თავის მხრივ, სამედიცინო პერსონალის რაოდენობის შემცირებას და ბევრი სამედიცინო მედიკამენტის წარმოებას
- სსრკ-ს შრომისუუნარო პირთა საშუალო სიცოცხლის ხანგრძლივობა საშუალოდ 15-20 წლით გაიზრდება, რაც პენსიის და საბინაო ფონდის გადატვირთვას გამოიწვევს;
- გთავაზობთ პრეპარატები ACD F-1, ACD F-2, ACD F-3 ვეტერინარულ კატეგორიაში გადავიტანოთ...“
ქვემოთ კი სტალინის ხელმოწერაა: „ვამტკიცებ“.
რა არის ეს წამალი?
სინამდვილეში, მედიკამენტი ჯერ კიდევ შუა საუკუნეებში გამოიყენებოდა, მაგრამ ეკლესიის მიერ ალქიმიკოსების დევნამ მისი დავიწყება გამოიწვია - ზოგიერთი მეცნიერის გარდა, ყველას დაავიწყდა. მათ შორის იყო ალექსი დოროგოვი.
მან ჯერ გაარკვია, რომ XIII-XV სს-ში არსებობდა ულტრაძვირი და მხოლოდ ელიტისთვის ხელმისაწვდომი „სიცოცხლის ელექსირი“. მას ბაყაყის ქსოვილისგან ამზადებდნენ: ამისთვის გამოიყენებოდა თერმული აქროლვა, შემდეგ კი ორთქლის კონდენსაცია სითხეში. ღებულობდნენ ნაყენს, რომელსაც კიდევ რაღაც ბალახს უმატებდნენ - უფრო გემოსთვის, ვიდრე სარგებლის მისაღებად.
დოროგოვი სსრკ-ს ფარმაცევტული საზოგადოების წინააღმდეგ წავიდა (რადგან ამას „სისულელედ“ ან „ლეგენდად“ მიიჩნევდნენ) ე.წ ბიოლოგიური ბომბით - ACD F-1.
პრეპარატის მხოლოდ მცირე დოზის გამოყენება შეიძლებოდა და მას ბევრი დაავადების განკურნება შეეძლო, მათ შორის იმ დაავადებების, რომელთაც დღემდე მხოლოდ ქირურგიული ჩარევით მკურნალობენ.
ACD F-1 მკაცრ გასაიდუმლოებულ პირობებში შეიმუშავეს: დოროგოვის საქმიანობის შესახებ მხოლოდ სტალინმა და ბერიამ იცოდნენ.
მეცნიერმა ნედლეულის სახით ბაყაყი გამოიყენა, დამუშავების მეთოდად ქსოვილების თერმული გაწმენდა სითხის კოდენსაციით. განაგრძეთ კითხვა:
