მას მთელი ცხოვრება ქუჩაში აქვს გატარებული. პატარა მაწანწალა ღამეებს ვაგზალზე ატარებდა, იპარავდა, მათხოვრობდა, ქუჩაში ცხოვრებამ ის ბევრჯერ ციხის კართან მიიყვანა. წლების მანძილზე ციხეში იჯდა, იქიდან გამოსული ქუჩას უბრუნდებოდა, მერე ისევ უკან, ციხეში ბრუნდებოდა.

ყველასგან მიტოვებული ღამეებს სასაფლაოებზეც კი ათევდა და წამლით გაბრუებული დადიოდა. ამბობს, ბავშვობაში ქუჩის ძალადობისგან თავი რომ დამეცვა, ბიჭურად ჩაცმული დავდიოდი, სახელად გიორგი დავირქვი, "კლიჩკაც" შევირჩიე - ჟორჟიკაო. ამ სახელს ისე მივეჩვიე, ნამდვილ სახელს რომ მეძახიან, არც კი ვიხედები, დღესაც ყველა "ჟორჟიკას" მეძახისო. ის ქალია. სევდიანი ქალი, რომელმაც ურთულესი ცხოვრება გამოიარა. რატომ მოუნდა პატარა გოგონას ბიჭივით ეცხოვრა, როგორ გახდა ნარკოდამოკიდებული, როგორ შეძლო ჭაობიდან ამოსვლა და როგორია დღეს ფხიზელი თვალით დანახული მისი ცხოვრება, ამას კარინა (ჟორჟიკა) ჟორჟიაშვილის გულახდილი ინტერვიუდან შეიტყობთ.

- 9 წლის ვიყავი, ვლადიკავკაზიდან საცხოვრებლად თბილისში რომ გადმოვედით. ჩემი მშობლები ერთმანეთს დაშორდნენ, რაც ძალიან განვიცადე. დედა ცუდი წარსულის მქონე ადამიანს გაჰყვა ცოლად. თავიდანვე ვერ ვიტანდი მამინაცვალს, აგრესიას ხშირად გამოვხატავდი. დედა დაშინებით მოიყვანა, ქურდულ სამყაროსთან იყო დაკავშირებული და შეაშინა, თუ არ გაჰყვებოდა, ჩემს ძმას მოკლავდა. არ გვიჭირდა, 5-ოთახიანი ბინა გვქონდა, მამინაცვალს დალევა უყვარდა, სულ კონფლიქტი გვქონდა და მამინაცვალმა ჩემი მოშორება მოინდომა. თემქაზე, გონებადაქვეითებული ბავშვების დამხმარე სკოლა-ინტერნატში ჩამაბარეს. დღემდე განვიცდი, რატომ მაინცდამაინც იქ, როცა სხვა ინტერნატებიც მრავლად იყო? არანაირი გონებრივი პრობლემები არ მქონდა. ჩემთვის ძნელი იყო ავადმყოფ ბავშვებთან ყოფნა, მთრგუნავდა, შიშიც მქონდა. 11 წლიდან ქუჩაში ვიყავი, ინტერნატიდან ვიპარებოდი, ბოშები გავიცანი და მათთან ერთად ვმათხოვრობდი.

- მათხოვრობით ნაშოვნ ფულს რაში ხარჯავდით?
- ქუჩაში ციგანს მივუჯექი პირველად გვერდით და ფულს მიყრიდნენ. ამ ფულს წებოში ვხარჯავდი. წებოს ვყნოსავდი, სმაც დავიწყე. მალე მივხვდი, ჩემი სტილი არ იყო მათხოვრობა, უფრო ქურდობისკენ მქონდა მიდრეკილება. მაშინ პატარ-პატარა ჯიხურები იყო, იქიდან ყველაფერს ვიპარავდი - ბლოკებით სიგარეტებს, სასმელებს, ტკბილეულს და იაფად ვაბარებდი გარე მოვაჭრეებს. ძალიან ვცუღლუტობდი, მივეჩვიე ქუჩურ ცხოვრებას, წებოს სუნთქვას და ამ ყველაფერმა სისტემური სახე მიიღო.

- პოლიცია არ გაკავებდათ?
- ხშირი სტუმარი ვიყავი ბავშვთა მიმღებ-გამანაწილებლის, პირზე კოცნით მხვდებოდნენ იქაური თანამშრომლები. ამბობდნენ, მოვიდა ჩვენი ჭუჭყიანაო. დამბანდნენ, მომაწესრიგებდნენ. იქიდან დედას მივყავდი, მაგრამ სახლამდე არასოდეს მივუყვანივარ, ქუჩიდანვე ვეპარებოდი.

- პირველად რამდენი წლის დაგაკავეს?
- მაშინ ორჯონიკიძეში ვცხოვრობდი, სახლიდან გავიპარე და 8 წლის კოლონიაში მოვხვდი. კარგად მახსოვს, რომ გამომიშვეს, ახალი წინდები მაჩუქეს. არასრულწლოვნობის პერიოდში თბილისში სულ მიმღებ-გამანაწილებელში ვიყავი, მერე მიშვებდნენ. ქურდობისთვის პირველად რომ დამაკავეს, 17 წლისა ვიყავი, მაგრამ დიდხნიანი სასჯელი არ მქონდა. მაშინ ფული ჭრიდა მაგრად, მქონდა და პოლიციელებსაც ვაძლევდი. 200-300 ლარი სულ გადადებული მქონდა "ძაღლებისთვის". პოლიციელები წილშიც მყავდნენ, ბევრჯერ გადამიხდია ფული.

- წამალი პირველად როდის გასინჯეთ?
- 15 წლისამ. მაშინ "მაკი" გავიკეთე. ძალიან კარგად რომ ვიპარავდი, იცოდნენ, თუ წამალზე "შემსვამდნენ", მოსაპარად ყოველთვის ვივლიდი, ამიტომ გამაკეთებინეს წამალი. ასე გავხდი წამალდამოკიდებული. "მაკი" პირველად რომ გავიკეთე, 20 ლარი დამიჯდა. ცოტა გავიკეთე და მომიღიტინა, მერე დოზა გავზარდე და სიცილი მომინდა, ასე გავზარდე დოზა და 35 წლამდე ვიკეთებდი.

- ქურდობით ყველაზე დიდი, რა თანხა მოგიგროვებია?
- არასოდეს შემიგროვებია, მოპარულს არასოდეს ვდებდი "შავი დღისთვის". წამალში ვხარჯავდი, ქუჩაში ჩაუცმელი ციგნის ბავშვები რომ დადიან, მათთვის ჩასაცმელს ვყიდულობდი. იყო რამდენიმე ოჯახი, სადაც ზოგჯერ ღამეს ვათევდი, უჭირდათ და იქ მიმქონდა საჭმელ-სასმელი. იმ ინტერნატში მივდიოდი, სადაც ვსწავლობდი და ბავშვებისთვის კანფეტები და ტკბილეული მიმქონდა. ჭიშკართან დავუძახებდი და ბავშვებს ასე ვაძლევდი. ერთხელ ისე მოხდა, რომ ერთდროულად 35.000 დოლარი მქონდა, მაშინ 19 წლის ვიყავი.


განაგრძეთ კითხვა: