ჩემი და ირინას მეგობრობის, გაცრუებული იმედისა და მართლაც რომ ზღაპრის კეთილი დასასრულის შესახებ მინდა გიამბოთ.
მე და ირინა ერთმანეთის მეზობლად ვცხოვრობდით. ბავშვობა და ახალგაზრდობა გვერდიგვერდ გავლიეთ. ჯერ ერთად დავდიოდით საბავშვო ბაღში, მერე კი თანაკლასელებიც გავხდით. მამამისი მუსიკალური ტექნიკუმის ეზოს დარაჯი გახლდათ. თმაშევერცხლილი, მსუქანი
ერთხელ მამამისმა ტექნიკუმის ეზოში თამაშის ნება დაგვრთო. მაშინ ირინა გამომიტყდა, რომ ჩვენი თანაკლასელი მოსწონდა და გადაწყვეტილი ჰქონდა, ცოლად სწორედ მას გაჰყოლოდა. მეც ბავშვური მიამიტობით ვკითხე,"დარწმუნებული ხარ, რომ მოეწონები-მეთქი?" წინდაუხედავად წამოვროშე, თუმცა, მალევე ვინანე. თვალები ცრემლებით აევსო. სხვები რომ დამცინიან, ის არ მეყოფა, ახლა შენც, ჩემმა საუკეთესო მეგობარმაც, დამცინე და გული მატკინეო.
საკუთარ თავზე გავბრაზდი, მაგრამ სიტყვებს უკან ხომ ვეღარ წავიღებდი, ეგ იყო, მოვეხვიე და გულში მაგრად ჩავიკარი, ირინკა, სამაგიეროდ, შენ ყველაზე ლამაზი თმა რომ გაქვს, ამაზე არ გიფიქრია-მეთქი? სიმართლეს ვამბობდი, ჩემს მეგობარს მართლაც ხშირი და სწორი თმა ჰქონდა, რომელიც ძალიან მომწონდა. ირინამ ისეთი სიყვარულით გამიღიმა, რომ მივხვდი, ჩემმა ნათქვამმა გული ძალიან გაუთბო.
ირინას ოჯახს ძალიან გაუჭირდა და დედამისი სამუშაოდ თურქეთში გაემგზავრა. ახლა მამა-შვილი მარტონი ცხოვრობდნენ. ყველა საშინაო თუ საგარეო საქმე მამამ შეითავსა. ირინა სკოლაში მოჰყავდა და მიჰყავდა. მათ დანახვაზე ქუჩაში სკამზე ჩამომსხდარი მეზობელი ქალები თანაგრძნობით ამოიოხრებდნენ და მზერას გააყოლებდნენ.
დრო გადიოდა, ირინას დედა კი არ ბრუნდებოდა. ერთხელ ირინა გამომიტყდა, დედა დიდი ხანია აღარ დაგვკავშირებია, მამა არაფერს მეუბნება, მაგრამ ხომ ვგრძნობ, ძალიან ნერვიულობს, ხშირად ღამე რომ გამღვიძებია, ვხედავ, საწოლზე ჩამომჯდარი თავჩაღუნული რომ ზისო. მეგობრის სიტყვებმა გული დამიმძიმა, ისღა მოვიფიქრე, ვუთხარი, ეტყობა, ისეთ ადგილას არის, ტელეფონთან ვერ მიდის და ამიტომ ვერ გეხმიანებათ-მეთქი. მას შემდეგ დედამისი აღარ გვიხსენებია. ეგ იყო, ირინას მამა ისეთი ნაღვლიანი დადიოდა, რომ გული დაგეწვებოდა.
სკოლას ვამთავრებდით, როცა უბანში ხმა გავრცელდა, ცუნცულა ჩამოვიდაო. ირინას დედა დაბრუნდა, ოღონდ ძალიან შეცვლილი. დღემდე არავინ ვიცით, ამ ქალმა რა გზა გაიარა, რა ტკივილი ნახა. ცივი მზერა ჰქონდა, სიტყვაძუნწი გახდა, მუდამ შავი სამოსი ეცვა და არავის არასდროს უღიმოდა.
მისი დაბრუნებიდან დიდი დრო არ იყო გასული, რომ გარდაიცვალა. რამდენჯერმე ვკითხე ირინას, რა მოუვიდა, თითქოს არ ავადმყოფობდა და ასე უცებ რა მოხდა-მეთქი. მეგობარი ერთსა და იმავეს მპასუხობდა, დაიძინა და ვეღარ გაიღვიძაო. მოკლედ, ქალმა საიდუმლოდ დატოვა, რა მოხდა თურქეთში, რატომ დაბრუნდა ასე განადგურებული.
ცოლის გარდაცვალებამ ირინას მამა ისე შეძრა, რომ ფსიქიკური პრობლემები დაეწყო. სამსახურიდანაც გაუშვეს და ისიც მთელი დღე ქუჩაში დადიოდა და რაღაცას ბუტბუტებდა. არავის ერჩოდა, იყო თავისთვის, მხოლოდ ირინას დანახვაზე გადაჰკრავდა ღიმილი. მერე შეტრიალდებოდა და ისევ ქუჩას დაადგებოდა. ერთ დღესაც დაიკარგა. მე და ირინამ სად არ ვეძებეთ, მაგრამ ამაოდ, მერე პოლიციაში განვაცხადეთ. ორი დღის შემდეგ დაგვირეკეს, სკვერში უპოვიათ გარდაცვლილი. ასე სულ მარტო დარჩა ირინა.
მე უკვე სტუდენტი ვიყავი, ირინამ რომ გადაწყვიტა უნივერსიტეტში ჩაბარება. მთელი ზამთარი თავგადაკლული მეცადინეობდა, დროდადრო მეც ვეხმარებოდი, მოკლედ, ჩემმა მეგობარმა წარმატებით ჩააბარა უმაღლეს სასწავლებელში.
გამოხდა ხანი და ირინას თანაკურსელი შეუყვარდა. ისე ეშინოდა, არავინ გაიგოსო, რომ კარგა ხანს მეც კი მიმალავდა. მერე ვიღაცამ ილიას ამბავი მიუტანა, ირინას მოსწონხარო და ყველას გასაკვირად, ბიჭმა პაემანზე დაპატიჟა. ირინას გაოცებასა და სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. იმ საღამოსვე დამირეკა, შენთან მოვალ და იქნებ მომეხმარო გამოწყობაშიო. საგულდაგულოდ გამოვაწყვე, თმა და მაკიაჟი გავუკეთე, გადავკოცნე და და ილიასთან შესახვედრად გავუშვი.
მოუთმენლად ველოდი მის დაბრუნებას. მჯეროდა, რომ ბედნიერი დღე ირინასაც გაუთენდებოდა. არ ვიცი, რა ედო ილიას გულში, მაგრამ პაემნიდან დაბრუნებული ირინა ბრწყინავდა, არ დამიჯერებ, მაგრამ ილიამ კიდევ ერთხელ დამინიშნა პაემანიო.
შეხვედრები დაიწყეს. ირინას თავდაჯერებულობა მოემატა, თითქოს ნიშნის მოგებით ყველას აგრძნობინებდა,"აი, ხომ ხედავთ, ტყუილად დამცინოდით, თურმე შეიძლება ასეთმა კარგმა ბიჭმა მომიწონოსო.
განაგრძეთ კითხვა:
