ქეთა, ჯერ კიდევ სამი წლის წინ, გათხოვებამდე, OK!-სთან ინტერვიუში თქვით, რომ გრანდიოზულ ქორწილს არ აპირებთ, მაგრამ თქვენი ქორწილი მაინც ხმაურიანი გამოდგა...
დიდი ქორწილის გადახდა მართლაც არ მინდოდა, მაგრამ ერთხელ მე და ლიოვა მეგობრების ფართო წრეში ვისხედით, მათ შორის უმეტესობა შოუბიზნესის წარმომადგენელი იყო და გვკითხეს: "ქორწილი როდის გაქვთ?" ჩვენ ვპასუხობთ: "არ გვინდა ქორწილი!" ისინი კი გვეუბნებიან:
იქ იმდენი ხალხი იყო, რომ მაშინვე მივხვდით – თუ ქორწილის გადახდას გადავწყვეტდით, ყველა მათგანი უნდა მოგვეწვია. შესაბამისად, მოკრძალებული ქორწილი უკვე აღარ გამოგვივიდოდა.
დაქალებს ჩემთვის ძალიან ბევრჯერ მოუყოლიათ, ქორწილებში სიძე-პატარძალი ვერასოდეს ერთობაო, და ამის მეშინოდა, მაგრამ გადასარევად გავერთე!
მგონი, ეს ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო წვეულება და ისტორიაში ყველაზე მხიარული ქორწილი იყო! ყველა სტუმარი, რომელსაც მოგვიანებით სადმე გადავეყრებოდით, გვეუბნებოდა, რომ საოცრად იმხიარულა. მე, რასაკვირველია, ძალიან სასაცილო პატარძალი ვიყავი – ფეხშიშველი დავრბოდი. მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს ვერ ვიტან, მაგრამ თავიდან იძულებული ვიყავი ჩამეცვა, შემდეგ კი, როცა პირველი სიმღერა დაიწყო, ფეხზე გავიხადე. ბოლოს ჩემს ფეხისგულებს დავხედე და მივხვდი, რომ "ქიმწმენდა" მესაჭიროებოდა.
თქვენი ქალიშვილი სულ ახლახან წლის გახდა. რა შეიცვალა თქვენს ცხოვრებაში ოლივიას გაჩენის შემდეგ?
ბავშვები სიგიჟემდე შემიყვარდა! ადრეც მიყვარდა, მაგრამ ასე ძალიან – არა. აქამდე არასოდეს ყოფილა შემთხვევა, რომ ქუჩაში პატარა დამენახა და მასთან სათამაშოდ მივსულიყავი. და კიდევ – თუ ბავშვის ტირილი მესმის, ეს ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია! მაშინვე უნდა მივვარდე და დავამშვიდო. ძალიან სენტიმენტალური გავხდი, სასტიკი ვიდეოების ნახვა აღარ შემიძლია – მაშინვე ტირილს ვიწყებ და, რა თქმა უნდა, გამიჩნდა პასუხისმგებლობის გრძნობა. ვაცნობიერებ, რომ შინ მელოდებიან და ვჭირდები.
როგორი გოგონაა ოლივია? ხომ არ ჭირვეულობს ხოლმე?
ჭირვეული საერთოდ არ არის და ძალიან ჭკვიანია. უკვე ამბობს "დედას" და "მამას", არჩევს ფერებს, შეუძლია გაჩვენოთ ძაღლი როგორ ყეფს. თუ რამეს ასწავლი, მაშინვე ითვისებს. ფეხზე დადგომაც ისწავლა, მაგრამ ჯერ არ დადის.
მეუღლესთან ერთად მის მომავალ პროფესიაზე ხომ არ ფანტაზიორობთ ხოლმე?
დიახ! იმდენ რამეს "ვუპირებ", რომ უკვე წინასწარ მეცოდება! ამბობენ, ყველა მშობელს სურს თავის შვილებს მისცეს ის, რაც თავად არ ჰქონდა ბავშვობაში.
თქვენ რამე გაკლდათ?
სპორტი მაკლდა. იმედი მაქვს, ამ მხრივ ოლივიას ყველაფერი რიგზე ექნება. უცხო ენებშიც ვამეცადინებ. დედას ამ განხრით რეპეტიტორებთან მეორე კლასიდან დავყავდი, ინგლისურს ვსწავლობდი. ბიბლიასაც კი ინგლისურად ვკითხულობდი, მაგრამ იმის გამო, რომ ამ ენაზე საუბრის საშუალება არ მქონდა, მეჩვენება, რომ ამ მხრივ სრულყოფილებისგან ძალიან შორს ვარ. იცით, ვისურვებდი ჩემი ქალიშვილი მსახიობი გახდეს, მაგრამ მე ბევრი რამ მინდა... ვფიქრობ, ბავშვს პროფესია თავს არ უნდა მოახვიო – უბრალოდ, უნდა უბიძგო სცადოს ბედი სპორტში, სიმღერაში, ენებში და სხვა დანარჩენში – მხოლოდ ასე შევძლებთ მივხვდეთ, საუკეთესოდ რა გამოსდის. მე ასე ვიყავი – ოჯახში არავის უფიქრია, რომ მომღერალი გავხდებოდი.
ერთხელ, ეზოში ვსეირნობდი და ღიღინი დავიწყე. ეს ჩემმა მეზობელმა კომპოზიტორმა გაიგო, ფანჯრიდან გადმომხედა და მთხოვა მისთვის დედაჩემის ტელეფონის ნომერი მიმეცა. საღამოს, შინ რომ მივედი, დედა მომიყვა – დეიდა იზამ დამირეკა და შენზე მითხრა, ფენომენალური ტალანტი აქვსო. მაშინ ამაზე დიდხანს ვიცინეთ, მაგრამ მოგვიანებით სიმღერით მაინც დავიწყე. ყველაფერი სრულიად შემთხვევით მოხდა. იხილეთ სრულად
