რევაზ რევაზიშვილი - ეს სახელი საქართველოს თანამედროვე ხელოვნებაში ტიხრული მინანქრის ოსტატობასთან ასოცირდება. იგი არა მხოლოდ ტრადიციული ტექნოლოგიის ერთგული შემსრულებელია, არამედ მხატვარი, რომლის ხედვაც შუა საუკუნეების სულიერებასა და თანამედროვე დიზაინს შორის აბალანსებს. 1978 წელს დაბადებული ოსტატის გზა ხელოვნებისკენ ბავშვობიდან იღებს სათავეს, როცა მამის, მხატვრის, სახელოსნოში იდგმებოდა მისი შემოქმედებითი ხედვის პირველი ნაბიჯები.

 

აკადემიური საფუძველი და რწმენის ძალა

ხელოვნებაში საკუთარი ადგილის ძიებამ რევაზ რევაზიშვილი თბილისის სამხატვრო აკადემიამდე მიიყვანა, სადაც 1998-2004 წლებში დიზაინის ფაკულტეტზე მიიღო განათლება. მისი სადიპლომო ნამუშევარი

– ვერცხლის საწინამძღვრო ჯვარი ტიხრული მინანქრით – ნათლად აჩვენებდა მის ღრმა ინტერესს საეკლესიო თემატიკისა და მინანქრის ტექნოლოგიის მიმართ. ამ სიმბოლურმა ნამუშევარმა, რომელიც აკადემიის ინიციატივით ლურჯ მონასტერს გადაეცა, საფუძველი ჩაუყარა მის პროფესიულ გზას, რომელიც მჭიდროდ დაუკავშირდა ქრისტიანულ სულიერ მემკვიდრეობას.

ტიხრული მინანქრის ტექნოლოგია, რომელიც შუა საუკუნეების შემდეგ საქართველოში თითქმის დაიკარგა, სწორედ წინა საუკუნის ბოლოს დაიწყო აღდგენა. რევაზიშვილს ბედმა არგუნა ემუშავა ისეთ აღიარებულ ხელოვანებთან, როგორებიც იყვნენ ანდრო გიორგაძე და ავთანდილ სპარსიაშვილი, რომლებმაც მას ეს უნიკალური ოსტატობა გადასცეს. ოსტატი აღნიშნავს, რომ მის შემოქმედებაში რელიგიური თემების დომინირება განპირობებულია იმ უზარმაზარი შთაბეჭდილებით, რასაც მუზეუმებში შემორჩენილი ძველი მინანქრის ხატები ახდენს მასზე.

ტიხრული მინანქარი: სულიერი ხედვა და მასშტაბი

რევაზ რევაზიშვილის ნამუშევრებში მინანქარი არა მხოლოდ დეკორატიული ელემენტი, არამედ სულიერი შინაარსის გადმომცემი ენაა. ის გულდასმით იცავს ხატწერის კანონიკის, სადაც თითოეულ ფერს თავისი დატვირთვა და სიმბოლური მნიშვნელობა აქვს. მისი შემოქმედების უმნიშვნელოვანესი ნაწილია საეკლესიო ნაკეთობები, რომლებიც საქართველოსა და მის ფარგლებს გარეთაც ინახება. მის ნამუშევრებს შორის არის საწინამძღვრო და დეკანოზის ჯვრები, წმინდა სანაწილე (ლურჯი მონასტერი), ბარძიმი (ულუმბოს მონასტერი) და დეკანოზის ჯვრები ათონის მთის ვატოპედის მონასტერსა და იერუსალიმშიც კი.

თუმცა, მისი ინტერესების სფერო მხოლოდ საეკლესიო ნაკეთობებით არ შემოიფარგლება. სამკაულების შექმნისას ის თავს უფლებას აძლევს, უფრო თავისუფლად იმოქმედოს. როგორც თავად აღნიშნავს, ფერები განწყობის მიხედვით, მასალასა და დიზაინზეა დამოკიდებული, რაც მის ნამუშევრებს თანამედროვეობის ელფერს სძენს.

საერთაშორისო აღიარება

რევაზიშვილი აქტიურად მონაწილეობდა საქართველოს წამყვანი გალერეების – "შარდენის", "ორნამენტისა" და "კამეას" – მუდმივმოქმედ გამოფენებში. 2006 წელს გალერეა "შარდენის" მიერ ჩატარებულ მინანქრის საერთაშორისო ბიენალეზე, მისი ნამუშევარი "სააღდგომო კვერცხი" ჟიურის მიერ შერჩეულ საუკეთესო ექსპონატებს შორის იყო.

მისმა ოსტატობამ საქართველოს საზღვრებიც გადალახა. 2010 წელს, გერმანელი გალერისტის მიწვევით, გამოფენა გამართა ბერლინში, გალერეა "გრუზინაკ"-ში. ამას მოჰყვა გამოფენები უკრაინაში (2016 წ.) და პოლონეთში (2022 წ.). საერთაშორისო ასპარეზზე გასვლამ მისი ნამუშევრები გლობალურ კონტექსტში მოაქცია და ქართული ტიხრული მინანქრის პოპულარიზაციას შეუწყო ხელი.

ხელოვანის სოციალური პასუხისმგებლობა 2012 წელს გამოვლინდა, როდესაც მან მონაწილეობა მიიღო "ჯიპას" საქველმოქმედო სასწავლო პროექტში სოფელ შინდისში. პროექტის მიზანი 2008 წლის ომში დაზარალებულთა გადამზადება იყო, რევაზ რევაზიშვილი კი მათ ტიხრული მინანქრის ტექნოლოგიას ასწავლიდა, რაც ხელოვნებასა და კეთილ საქმეს აერთიანებდა.

რევაზ რევაზიშვილი არის ხელოვანი, რომელიც გასულ საუკუნეებში დაკარგულ ოსტატობას ახალ სიცოცხლეს სძენს. მისი სტილი და ხედვა არის ტრადიციისა და ინოვაციის შერწყმა, სადაც ძველი ქართული ტექნიკა თანამედროვე ესთეტიკას ერწყმის. ის ქმნის ნაკეთობებს, რომლებიც მძიმე რწმენის სიმბოლოცაა და დახვეწილი დიზაინის ნიმუშიც, რითაც ღირსეულად აგრძელებს ქართული მინანქრის დიდი ოსტატების გზას.