" არ ვიცი, რატომ იგონებდნენ ამდენ ჭორს ჩემზე"

"როდესაც უკვე ერთად აღმოვჩნდით, გაირკვა, რომ მე და ირაკლი როგორც ცა და დედამიწა, ისე განვსხვავდებოდით"

"უცხო ქვეყანაში წასვლა კი არა, სახლიდან რომ გამოვდივარ 2- 3 საათით, ბავშვის წინაშე თითქოს დანაშაულს ვგრძნობ"

"გულნატკენი ვიყავი იმით, რომ ადამიანები ჩემი მდგომარეობის გარჩევით ერთობოდნენ"

ინტერვიუსას ასეთი გულწრფელები იშვიათად არიან, როგორიც მომღერალი ნინი ბადურაშვილი ჩვენთან ინტერვიუში იყო, რუბრიკისთვის: "ჩემი ცხოვრების პალიტრა", რომელშიც რესპონდენტი თავისი ცხოვრების ეტაპებს ფერებს ადარებს. იხილეთ ფოტოგალერეა
ვინაიდან არც ისე მოსახელთებელი რესპონდენტია და პრესისთვის ინტერვიუს, პრაქტიკულად, არ იძლევა, ამიტომ, ვიდრე მთავარ სათქმელზე გადავიდოდით, შესავალში დრო მის ამჟამინდელ საქმიანობას დავუთმეთ. ის საქართველოს მასშტაბით სოლო კონცერტებს აქტიურად მართავს.

- სურვილი არ გაგჩენია, რომ უცხო ქვეყანაში აგეწყო კარიერა?
- არა, ღმერთს დიდი მადლობა, რომ ჩემს ქვეყანაში ყოველთვის მაქვს სამუშაო და არ მიჩნდება სურვილი, აქედან წავიდე, თუმცა სერიოზული შემოთავაზება რომ იყოს, შეიძლება მეფიქრა, რადგანაც შრომისმოყვარე ვარ. სხვა შემთხვევაში, ალბათ არა, რომ ასე ავდგე და 30 წლისამ ბედი სხვაგან ვეძიო, აქ ყოფნა მირჩევნია, მათთან, ვინც მაფასებს. ჯობია, ჩემს ხალხს ვუმღერო და ჩემი საქმიანობა აქ განვავითარო. ადრე, ვიდრე ელენე მეყოლებოდა, სხვანაირად ვფიქრობდი. ახლა უცხო ქვეყანაში წასვლა კი არა, სახლიდან რომ გამოვდივარ 2- 3 საათით, ბავშვის წინაშე თითქოს დანაშაულს ვგრძნობ, მიუხედვად იმისა, რომ ელენეს საკმაოდ დიდ დროს ვუთმობ.

- შენს თინეიჯერობას რა ფერს შეადარებდი?
- თინეიჯერობის ფერი გიჟურია, ანუ როცა ერთმანეთში არეულია - სტაფილოსფერი, წითელი, ყვითელი, იასამნისვერი, ფოსფორისფერი და ყველანაირი ცოცხალი და ჭყეტელა ფერი, რაც კი შეიძლება იყოს.
ბევრი რამ მაინტერესებდა, მაგრამ ბავშვობიდან ვიცოდი, რომ სიმღერის გარეშე ცხოვრებას ვერ გავაგრძელებდი, თუმცა სკოლის ბოლო პერიოდში რატომღაც ჟურნალისტობა მომინდა, მაგრამ ბებიაჩემმა დიდი გავლენა მოახდინა, მითხრა, ხელოვანის ტიპაჟი ხარ და ჯობია თავი მსახიობის პროფესიაში ოპოვო, თან, არც ის შეგიძლია, მუდმივად იჯდე, იკითხო და იმეცადინოო. ავდექი და თეატრალურ უნივერსიტეტში, სამსახიობოზე ჩავაბარე, მაგრამ ვერ ვიტყვი, რომ ამ პროფესიაზე ვგიჟდები. ჩემი პედაგოგი გოგა მარგველაშვილი იყო და მანაც იცოდა, რომ მომავალში მსახიობი არ ვიქნებოდი.

- 20 წლის მერე რას მიხვდი?
- მივხვდი, რომ სამყარო ისეთი არ არის, როგორიც წარმომიდგენია, ანუ ადამიანების რეალური სახე დავინახე. გარკვეული ტკივილი, იმედგაცრუებაც მივიღე. მანამდე ყველას ვენდობოდი, მიამიტი ვიყავი, მერე ჭკუა ვისწავლე. ამ პერიოდს პასტელის ფერებში ვხედავ. შეიძლება ხორცისფერიც, თან, უეცრად რუხიც.

- იმედები რამ გაგიცრუა?
- დღეს ამაზე მეცინება, მაგრამ ეს პირველ სიყვარულს და შეყვარებულს უკავშირდება, მისგან ბევრი რამ მეწყინა. იმ ურთიერთობამ ცხოვრებაზე სხვანაირად დამაფიქრა, - საკუთარ თავს უამრავ კითხვას ვუსვამდი, მაგრამ იმ პერიოდისთვის ფერის მინიჭება გამიჭირდება, შეიძლება იყოს მკვეთრი წითელი, რომელიც ღვინისფერში გადადის.

21- 22 წლისა ჭორების არეალში მოვექეცი, არ ვიცი, რატომ იგონებდნენ ამდენ ჭორს ჩემზე. რეალობასთან არც ერთ მათგანს საერთო არაფერი ჰქონდა. ერთი ყველაზე გამაოგნებელი ჭორი ჩემზე ბევრად დიდ ადამიანზე შემითხზეს, რომელსაც საერთოდ არ ვიცნობდი, თან, საკმაოდ დიდი ფიგურა იყო. თავიდან მეცინებოდა იმ ყველაფერზე, მაგრამ ასეთ ჭორებს საბოლოოდ ის მოაქვს, რომ ცხოვრებას გირევს, - გამოგონილ ამბავს ყველა იჯერებს და ჰგონია, რომ მართლაც ასეა...

იმ პერიოდმა ჩემს ცხოვრებაში ჩამქრალი ფერები მოიტანა: ყავისფერი, რუხი, ტალახისფერი და თანდათან ძალიან ჩამუქდა. ეს ფერები 27 წლამდე გაგრძელდა.
მაგ დროს ჩემი მეორე სიყვარულიც დაემთხვა, ურთიერთობა დიდხანს გაგრძელდა, ამან კიდევ უფრო არია ჩემი ცხოვრება, რასაც კიდევ ჭორები მოჰყვა. იხილეთ სრულად