- ბატონო, ნიკა თქვენი გამოცდილებიდან გამომდინარე, უკვე დღეს, როგორ ფიქრობთ, რა ასაკში უნდა შექმნას ადამიანმა ოჯახი და თქვენს ცხოვრებაში როდის მოხდა ეს?
- ეს ყველაფერი თავისთავად
- გაგვიზიარეთ თქვენი იმდროინდელი ემოციები, როცა გახდით მამა... ეტაპი, როცა ელი შვილს, მაგრამ არ იცი, რამდენად ძლიერი და მძაფრია ეს გრძნობა...
- ეს იყო აბსოლუტური შოკი, უცებ იმხელა ბედნიერება მოდის, რომ ამის წარმოდგენა წინასწარ რაც არ უნდა მოინდომო ან ენციკლოპედია იკითხო, შეუძლებელია, ვერ შეიგრძნობ, რადგან ეს უშუალოდ შენი ბედნიერებაა. შვილის დაბადების შემდეგ შეიძლება ითქვას, გადავედი ჭკუიდან, სულ სხვანაირი გავხდი, მთლიანად გადავეწყე მასზე, არც ერთი წამი, არც ერთი წუთი არ არსებობდა შვილის გარეშე, მთლიანად მას დავექვემდებარე. სრულებით არაჩვეულებრივი მოვლენა მოხდა, ღვთის საჩუქარი იყო. ყველა ბავშვი ღმერთის საჩუქარია, ამიტომაც მესმის იმ ადამიანების, ვისაც ბევრი შვილი ჰყავთ.
- ყოველთვის აქტიური იყავით კარიერული თვალსაზრისით, ეს რამდენად გაძლევდათ საშუალებას, ჩართულიყავით შვილების აღზრდაში?
- შვილზე მეტად მნიშვნელოვანი საქმე არ არსებობს, რაც არ უნდა ბევრი საქმე გქონდეს, შეიძლება ეს ბუნებრივად შეერწყას შვილის გაზრდას. დაკავებული ვარ და ვერ ვიცლი შვილისთვის – ეს მითი მგონია. შენ შეიძლება იყო მეფე, პრემიერმინისტრი, მინისტრი, გენილაური გამომგონებელი, გენიოსი, გენიალური მხატვარი, მაგრამ ეს ყველაფერი შეთავსებადია შენი შვილების ცხოვრებასთან და კარგ მშობლობასთან.
- თქვენს შვილებს შორის სხვაობა რამდენია?
- უფროსი გოგო, ელენე – 13 წლისაა, თინათინი გახლავთ 3-ის და გიორგი კი 1 წლისაა.
- პირველსა და მეორე შვილს შორის საკმაოდ დიდი სხვაობა...
- ოჯახური ამბების გამო: ერთი მეუღლე, მერე საკუთარი თავის ძიება, ხელმეორედ მეორე ნახევრის პოვნა, მეორე მეუღლე... ხდება ასეთი რაღაცები ადამიანების ცხოვრებაში და ეს არაა ტრაგედია... თუმცა, ბავშვები ერთმანეთს არ არჩევენ, ძირითადად ერთად არიან და საოცრად თბილი ურთიერთობა აქვთ.
იხილეთ გაგრძელება