ჯერჯერობით არ იცის, რა იქნება მესამე სპექტაკლი, რომელსაც ილიაუნის თეატრში დადგამს, ახლა შერჩევის პროცესშია და სავარაუდოდ, ეს კლასიკა იქნება...
- ბაბუაჩემი რეჟისორი გახლდათ. რამდენიმე თეატრში მუშაობდა, ბოლოს რუსთავში თოჯინების თეატრი დააარსა. დედაჩემიც იქვე მუშაობდა, რეჟისორის თანაშემწედ. მათ ქალაქიდან ქალაქში დავყვებოდი გასტროლზე და აქედან გამომდინარე, შეიძლება ითქვას, თეატრში გავიზარდე. მამა ლექსებს წერს, ასე რომ, ირგვლივ სულ შემოქმედებითი ადამიანები მეხვივნენ. რეჟისორობაზე არ ვფიქრობდი, ჯერ სპორტით ვიყავი დაკავებული, შემდეგ - მუსიკით, მაგრამ მერე კინოოპერატორობა მოვინდომე და ამ ფაკულტეტზე ჩავაბარე, მოგვიანებით კინორეჟისორობამ გამიტაცა და იქ გადავინაცვლე. ბოლოს ტელედადგმების რეჟისურა დავამთავრე. იმ დროს ჯგუფი ავთო ვარსიმაშვილს ჰყავდა აყვანილი. საბოლოოდ თეატრმა დამაინტერესა და ამ სფეროს შევრჩი. ძალიან კომფორტულად ვგრძნობ თავს.
- არის ასეთი რეჟისორი გოშა გორგოშაძე, ალბათ, ბევრს ეშლებით ერთმანეთში...
- დიახ, სულ ვერევით ერთმანეთში (იღიმის). რუსთაველის თეატრში ''გონზაგოს მკვლელობაზე'' როცა ვმუშაობდი, იმავდროულად გოშა იქვე ''სტუმარ-მასპინძელს'' დგამდა. ერთხელ რადიოში ერთდროულად მიგვიწვიეს, რაზეც ბევრი ვიცინეთ. ხშირად მის სპექტაკლს მე მილოცავენ და პირიქით. არა უშავს, მერე რა მოხდა (იღიმის).
- დასადგმელი პიესის შერჩევისას ფიქრობთ იმაზე, მოვა თუ არა მასზე მაყურებელი თუ მხოლოდ თქვენი ინტერესის მიხედვით მოქმედებთ?
- პიესა, პირველ რიგში, უნდა მაწუხებდეს, ემოციას იწვევდეს. რასაკვირველია, მაყურებელზეც ვფიქრობ, რადგან სპექტაკლს მათთვის ვდგამ. მგონია, რომ აუცილებელია, სცენაზე ამბავი გათამაშდეს. ბევრი ფორმის ძიებით ამბავს კარგავს და ასეთი შემთხვევა ხშირია ქართულ თეატრში. არ ვამბობ, რომ ეს ცუდია, მაგრამ მე მაკლია ამბავი.
რაც შეეხება ჟანრს, არ აქვს მნიშვნელობა, რას აირჩევ. ვერ ვიტყვი, რომ მაყურებელს მხოლოდ კომედია უნდა. თუ ამბავი გასაგებია, ემოციურად შეეხები და აქტუალურია, ხალხი იმ სპექტაკლებზე ივლის.
- თქვენი აზრით, რაზეა დამოკიდებული სპექტაკლის რეპერტუარში ყოფნა-არყოფნის საკითხი, ზოგიერთი წლები რჩება, ზოგიც რამდენიმე ჩვენების შემდეგ ასრულებს სიცო-ცხლეს...
- ალბათ, აქტუალობასა და სპექტაკლის ხარისხზე.
- გასტროლი გქონდათ ბათუმში, ''ანტიგონეში'' მაკა ძაგანიაც მონაწილეობს. როგორც ვიცით, ორსულადაა, ახლა მან ითამაშა თუ შეცვალეთ მსახიობი?
- დიახ, ორსულობაში ბოლო სპექტაკლი ითამაშა, შემოდგომიდან, ახალ სეზონზე, ალბათ, დუბლის დანიშვნა მომიწევს.
- ილიაუნში მოწვევით გყავთ მსახიობები. რის მიხედვით არჩევთ მათ ამა თუ იმ როლზე, ალბათ ხშირად დადიხართ თეატრებში...
- ჩემს წარმოდგენაში არსებულ პერსონაჟს უნდა ემთხვეოდეს მსახიობის ვიზუალური და ინტელექტუალური მონაცემები.
- პრემიერის შემდეგ რეჟისორს, მთელ ჯგუფს ულოცავენ, მერე გადიან და იწყება გაუთავებელი ჭორაობა, რა საშინელება ნახეს...
- (იღიმის) მე ძალიან მიჭირს, მირჩევნია, მიწა გამისკდეს, როცა სპექტაკლი არ მომწონს და კულისებში უნდა შევიდე. ამ დროს იმდენად ცუდად ვგრძნობ თავს, რომ მგონია, ამას ყველა ხედავს. ზრდილობაა, რომ თქვა - ''გილოცავ პრემიერას'' და მეც მხოლოდ ამას ვახერხებ; ''მაგარია'', ვერ ვეუბნები.
- თქვენ თუ ატყობთ ასეთივე დამოკიდებულებას ხალხს თქვენი სპექტაკლების დროს?
- დიახ, როგორ ვერა. ყველაზე კარგად თავად ვიცი, რა გამოვიდა და რა - არა.
- თქვენი სპექტაკლებიდან რომელს გამოარჩევთ? ოღონდ ისე არ მიპასუხოთ, ბევრმა მსახიობმა რომ იცის, ყველა როლი შვილივით მიყვარსო...
- არა, ასე არ გიპასუხებთ (იღიმის). ამის განსაზღვრა მარტივია, მომწონს იქიდან გამომდინარე, რომელ სპექტაკლში მივიღე ის შედეგი, რაც ჩავიფიქრე. ვიტყვი, რომ ეს იყო ''ზვავი'' ფოთის თეატრში და ''ანტიგონე'' ილიაუნის თეატრში.
- როგორი ხართ ''შორიდან''? წარმოიდგინეთ, თქვენი მუშაობის პროცესს ადევნებთ თვალს...
- არ ვიცი. მგონი, ცოტა მკაცრი ვარ. ძალიან მიყვარს არტისტები, ვმეგობრობ მათთან, ვლოთობ, ვცხოვრობ ის პერიოდი, მაგრამ რეპეტიციაზე მიყვარს დისციპლინა, არ მიყვარს დაგვიანება და ზედმეტი ლაზღანდარობა. ის არტისტები, რომლებთანაც ვმუშაობ, ეჩვევიან ასეთ რეჟიმს და არ მიწევს ამაზე ლაპარაკი.
- თავად გიცდიათ პიესის დაწერა?
- არა (იღიმის). როცა პიესას ვირჩევ სამუშაოდ, ბევრ მიჭრა-მოჭრას ვაკეთებ, ტექსტს ადგილებს ვუცვლი, მაგრამ პიესის დაწერა აზრადაც არ მომსვლია.
- სცენაზე დგომის სურვილი გქონიათ?
- სპექტაკლში რომ მეთამაშა? არა. სურვილი მქონია, კინოში რაღაც ეპიზოდში გადავეღე, მხოლოდ წამით, ასე რეკლამაში გამოვჩნდი კიდეც, მაგრამ სცენაზე ყოფნის სურვილი არანაირად არ მაქვს.
- დასი, რომელთანაც ყველაზე მეტად გაგიმარტივდათ მუშაობა...
- არ ვიცი, თითოეულ კარგ არტისტთან მუშაობას თავისი ხიბლი აქვს, საბედნიეროდ, ასეთი ბევრი ყოფილა. რთულია ცუდ არტისტებთან მუშაობა.
- რა შემთხვევაში მიიჩნევთ არტისტს ''ცუდად''?
- აუფ, რა წამომცდა (იცინის). ორი სიტყვით რომ ვთქვათ, ცუდია ის არტისტი, რომელიც არაფერს ფიქრობს და ყველაფერს ელოდება შენგან, ანუ რას ეტყვის რეჟისორი.
- მსახიობებს იმპროვიზაციის საშუალებას ხშირად აძლევთ?
- არტისტს თავისუფლებას ყოველთვის ვაძლევ, ოღონდ ვაკონტროლებ. თუ მისი შემოთავაზება კონტექსტიდან არ არის ამოვარდნილი, რატომ უნდა შევზღუდო. ყველას ვერსიას ვისმენ. თუ არ მომწონს, არ ვიღებ და მიზეზებს ვუხსნი.
- პრემიერისას, მსახიობებთან ერთად ''პაკლონზე'' გამოსული, ხედავთ, ვინ ზის დარბაზში, თუ ეიფორია ჭარბობს?
- დიდი ხანი არ მიყვარს სცენაზე დგომა, თავს დავუკრავ მაყურებელს და უცებ გავდივარ კულისებში. ავანსცენაზე დიდხანს თუ დავდექი და აპლოდისმენტები მივიღე, მაშინ შეიძლება დავინახო, მაგრამ არ მაქვს სურვილი... მრცხვენია, მრცხვენია, რა ვქნა?! მიუხედავად იმისა, რომ თეატრში ვარ, მაგიტომ არასოდეს მიფიქრია სცენაზე დგომა (იღიმის).
- მიიჩნევთ, რომ რეჟისორს სჭირდება გარკვეული ასაკი, რათა პროფესიულად ჩამოყალიბდეს?
- აუცილებლად, სჭირდება როგორც ხელობაში, ისე ცხოვრებაში მიღებული გამოცდილება. რამდენიმე თვის წინ ბათუმში ჩემს სპექტაკლს რომ ვუყურე, რაღაცების შეცვლის სურვილი გამოჩნდა, მაგრამ უფრო მეტს ჩავასწორებდი ძველ ნამუშევრებში.
- იქნებ, იმიტომ აირჩიეთ თეატრი, რომ ცვლილებების შეტანა შეიძლება და კინოში ამას ვერ შეძლებდით...
- შეიძლება, მაგრამ კინო უფრო რეჟისორისაა, თეატრი - მსახიობის. კინორეჟისორი დავჯდები ჩემს სამონტაჟოში და რაც მინდა, იმას გიზამ, სულ ამოგჭრი. კინოში მედიატორი ვარ მაყურებლამდე, თეატრში კი პროდუქტს მაყურებელს მსახიობი აწვდის.
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
