ჭკვიანი რეჟისორი ისაა, რომელიც კარგი მასალის არსებობის დროს, ცდილობს თანამოაზრეებსა და პროფესიონალებთან იმუშაოს. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ პროფესიონალი ვიყავი, როცა თენგიზმა „ნატვრის ხეზე“ სამუშაოდ დამიძახა. თავშეკავებული კაცი ვარ, მაგრამ არ მრცხვენია იმის თქმის, რომ „ნატვრის ხე“ ერთ-ერთი საუკეთესო ფილმია, რაც მე მინახავს. მისი თაობის წარმომადგენლები ხშირად გულისტკივილით ლაპარაკობენ იმ თბილ გარემოსა და ადამიანების ერთმანეთთან გულისხმიერ დამოკიდებულებაზე, რომელშიც მათმა ბავშვობამ გაიარა. განსხვავება მაშინდელი და დღევანდელი საზოგადოების ურთიერთობებში იყო პირველი თემა, რაზეც ოპერატორ ლომერ ახვლედიანს შინ სტუმრობისას ვკითხე და თავდაპირველად ახალგაზრდობის გახსენება ვთხოვე...
- შეუძლებელია, ახალგაზრდობის წლები კარგად არ გახსენდებოდეს. რაც უფრო შორდები ბავშვობას, მით უფრო ლამაზი და კარგი ჩანს ის. საზოგადოებაში დამოკიდებულებები პრინციპულად შეცვლილია. ჩვენს დროს გოგონას სახლში მიცილება, კინოში წასვლა, სეირნობა განსაკუთრებული სითბოს მომგვრელი და ემოციური მოვლენა იყო. ჩემი წლებიდან და დღევანდელი გადასახედიდან მეჩვენება, რომ მანდილოსნისადმი დამოკიდებულება მაშინ უფრო რომანტიკული და ამაღლებული იყო, ვიდრე დღესაა. თბილისი პატარაა, ეროვნებას ყურადღებას არავინ აქცევდა და ეს უბნის პრინციპი იყო. სოლოლაკში გავიზარდე, ოროთახიანი ბინა გვქონდა სულხან-საბას ქუჩაზე, მაგრამ მეჩვენებოდა, რომ ის უშველებელი იყო (იღიმის). სამი დედმამიშვილი ვართ, უმცროსი და-ძმა მყავს.
- რაც შეეხება პროფესიულ არჩევანს, 17 წელი ის ასაკია, როცა ბავშვს ბოლომდე არ აქვს გაცნობიერებული, რა ისწავლოს და ხშირად გადაწყვეტილებას ოჯახის წევრები იღებენ. ვიცი, რომ თავდაპირველად „გეპეიში“  ჩააბარეთ...
- დიახ, 17 წელი მცირე ასაკია იმისთვის, რომ მიხვდე, რა გინდა აკეთო ცხოვრებაში. გამიხარდა, რომ თქვენც ასე ფიქრობთ. ჩემი აზრით, იმ პერიოდში, როცა სკოლას ამთავრებდი, აუცილებელი იყო ინსტიტუტში ჩაბარება, შემდეგ მეცნიერ-მუშაკი უნდა გამხდარიყავი. დღეს თქვენს თაობაში და შემდგომ, ახალგაზრდას გაცილებით მეტი საშუალება აქვს. ადრე იწყებენ მუშაობას და მალე ხდებიან დამოუკიდებლები. სკოლა ოქროს მედალზე დავამთავრე და ამიტომ გზა ნებისმიერ ინსტიტუტში ხსნილი მქონდა. ბიძაჩემი „გეპეიში“ სამთო ფაკულტეტის დამაარსებელი იყო, ხოლო ჩემზე ხუთი წლით უფროსი დეიდაშვილი გეოლოგიის ფაკულტეტზე სწავლობდა. მეც გეოლოგიურზე ჩაბარება მოვინდომე, კარგად ვსწავლობდი, მაგრამ მაინც რაღაც სხვა მინდოდა. ეს იყო თეატრი, წიგნის კითხვა, კინოში გაქცევა. ჯერ კიდევ ბოლო კურსიდან პალეობიოლოგიის ინსტიტუტში ვმუშაობდი, მაგრამ გულს ვერ ვუდებდი. ღმერთმა ნუ ქნას, მთელი ცხოვრება ის აკეთო, რაც არ მოგწონს. ძნელია, არ გსიამოვნებდეს იქ მისვლა, სადაც ცხოვრების უდიდეს ნაწილს ატარებ. ოთხი წლის შემდეგ სამუშაოდ კინოსტუდიაში წავედი. ჩემი მიღება მეგობრებმა ტიტო კალატოზიშვილს სთხოვეს. მშობლები წინააღმდეგი იყვნენ, მარტო ჩემს მეუღლეს, ნანას არ დაუწუნებია ჩემი არჩევანი. მაშინ უკვე პირველი შვილიც გვყავდა - ნინო, მეორე შემდეგ შეგვეძინა - არჩილი. დავუწყე ნინოს ფოტოების გადაღება და ეს კინოს მიმართ სიყვარულის ერთ-ერთი გამოვლინება იყო (იღიმის).
- კინოსტუდია „ქართულ ფილმში“  არაერთ რეჟისორთან გიმუშავიათ, მათ შორის იყვნენ თენგიზ აბულაძე, ლანა ღოღობერიძე, რეზო ჩხეიძე, ელდარ შენგელაია, თემურ ფალავანდიშვილი. მამაკაც და ქალ რეჟისორებს შორის განსხვავება თუ იგრძნობოდა?
- არა. ფაქტობრივად, ჩვენს ყველა რეჟისორთან ვიმუშავე, ბატონი ოთარ იოსელიანის გარდა. ძალიან გამიმართლა, რომ ჩემი პირველი ფილმი ბატონ თენგიზთან გადავიღეთ. მას და ბატონ ტიტოს დიდი ღვაწლი აქვთ ჩემზე. თენგიზ აბულაძე საოცარი პიროვნება იყო. მისგან ბევრი რამ ვისწავლე, მასზე უმცროსი ვიყავი, მაგრამ ძალიან დავმეგობრდით. მასთან ჯერ ოპერატორის ასისტენტად ვმუშაობდი, „ვედრების“ გადაღების დროს - მეორე ოპერატორად, პირველი საშა ანტიპენკო გახლდათ. ამის შემდეგ მე და ირაკლი კვინიკაძემ გადავიღეთ ფილმი „ქვევრი“ - რეზო გაბრიაძის სცენარის მიხედვით. შემდეგ უკვე თენგიზმა მთავარ ოპერატორად დამიძახა. მაშინ ის იღებდა ფილმს „სამკაული სატრფოსთვის“ . აქ კარგი დეტალია და გეტყვით (იღიმის), იმ დროს მე რეჟისორობა მინდოდა და ვკითხე, შეიძლებოდა თუ არა, მის ასისტენტად მემუშავა. ჯერ ეს ფილმი გადაიღე და მერე ვნახოთო, - მითხრა მან. პირველად, როცა გადაღებას ვიწყებდი, თენგიზმა და ტიტომ კინემატოგრაფიის თვალსაზრისითაც ბევრი რჩევა მომცეს. საერთოდ, ვფიქრობ, ჩემი მუშაობის პირველ პერიოდში ძალიან გამიმართლა, რადგან ვიმუშავე შესანიშნავ რეჟისორებთან. ერთ-ერთი ასეთი ქალბატონია ლანა ღოღობერიძე. ჩვენ ერთად გადავიღეთ „აურზაური სალხინეთში“ . ასევე ბატონ ელდარ შენგელაიასთან, მასთან მუშაობაც დღესასწაულივითაა. ბოლოს საქართველოში მასთან ერთად გადავიღე ფილმი „ექსპრეს ინფორმაცია“ .
- არის ფილმები, რომელთაც ყოველთვის ჰყავს მაყურებელი, მაგრამ პირადად თქვენთვის რომელია ყველაზე ძვირფასი?
- ცალსახად თქმა რთულია, მაგრამ ჩემს ბიოგრაფიაში ყველაზე მნიშვნელოვან ფილმად „ნატვრის ხე“ მიმაჩნია. ახლახან მოსკოვში ვიყავი და ორ ღონისძიებაზე უჩვენეს ეს ფილმი. დიდი ხანი არ მქონდა ნანახი და საოცრად მომეწონა. მართლა დიდი ფილმია. ეს მხოლოდ ჩემი აღიარება არ არის, მთელი კინემატოგრაფიული სამყარო ასე ფიქრობს და თან უყვარს ყველას, ვინც ნახა. მათ შორის ახალგაზრდებსაც, განსაკუთრებით მათ, ვინც კინოს სფეროში მუშაობს. ოპერატორისთვის გამართლებაა ამგვარი მნიშვნელოვანი ნაწარმოებების გადაღება. კინო ბევრი ადამიანის შრომის შედეგად იქმნება, მაგრამ იმავდროულად არ გამოვრიცხავ რეჟისორის უპირატესობას. ჭკვიანი რეჟისორი ისაა, რომელიც კარგი მასალის არსებობის დროს, ცდილობს თანამოაზრეებსა და პროფესიონალებთან იმუშაოს. თუმცა ვერ ვიტყვი, რომ პროფესიონალი ვიყავი, როცა თენგიზმა „ნატვრის ხეზე“ სამუშაოდ დამიძახა. თავშეკავებული კაცი ვარ, მაგრამ არ მრცხვენია იმის თქმის, რომ „ნატვრის ხე“ ერთ-ერთი საუკეთესო ფილმია, რაც მე მინახავს.
- ბევრი თვლის, რომ ჩვენში კინო არ არის შემოსავლიანი საქმე, სახელმწიფო უნდა აფინანსებდეს, მაგრამ მოგებას არ უნდა ელოდოს. თქვენი აზრი მინდა მოვისმინო ქართველ რეჟისორებსა და ახალ ფილმებზე...
- ქართველები საოცრად ნიჭიერი ხალხი ვართ და ამას გულწრფელად ვამბობ. საბჭოთა კინოს შემდეგ, იმ თაობას ძალიან გაუჭირდა. მახსოვს, რუსეთში, ჯერ კიდევ საბჭოთა დროს, ერთ-ერთ შეკრება-განხილვაზე როგორ გვიჩივლეს, ქართულ კინოში საბჭოთა ხელისუფლება არ არის, არ ჩანსო. ეს ქართული ფილმის მინუსად მიიჩნიეს, ამიტომ ჩვენ რაღაცნაირად ვახერხებდით, რომ მაშინდელი პოლიტიკური მსოფლმხედველობისთვის მინიმალურად დაქვემდებარებული კინო შეგვექმნა. ამის შედეგად მსოფლიო კინემატოგრაფიაში გაჩნდა ცნება „ქართული კინოს“ ფენომენი. არ ყოფილა წელი, მსოფლიო მასშტაბით ქართულ კინოს რაიმე დიდი და მნიშვნელოვანი პრიზი არ მიეღო. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, გაქრა დაფინანსება. კინო განვითარებული და მდიდარი ქვეყნების პრეროგატივაა, ამიტომ საქართველოში მძიმე სიტუაციაში ჩავარდა ის თაობა, რომელიც იმ პერიოდში მოექცა. ჩემმა შვილმა ნინომ მოასწრო და ძალიან კარგი ფილმები გადაიღო: გურამ დოჩანაშვილის „ერთი რამის სიყვარული, დაფარვა რომ სჭირდება“ და მეორე ასევე გურამის იყო - „ბესამე“ . ეს ფილმი ცუდ დროს გავიდა ეკრანებზე, ჩვენ და რუს მაყურებელს თითქმის არ უნახავს, თუმცა საერთაშორისო მასშტაბით გერმანიაში, კანადაში, იტალიაში პრიზებიც დაიმსახურა. „ბესამე“ ჩემი ერთ-ერთი უსაყვარლესი ფილმია, არა იმიტომ, რომ ჩემი შვილისაა და მე დამდგმელი ოპერატორი ვიყავი, არამედ იმიტომაც, რომ შესანიშნავი ნაწარმოებია. გურამი ჩემი უმცროსი ძმის კლასელია და მას პატარაობიდანვე ვიცნობ, ერთად გავიზარდეთ. რამეს რომ დაბეჭდავდა, პირველად ჩვენთან მოდიოდა სოლოლაკში და წიგნი დედაჩემთან საჩუქრად მოჰქონდა. საოცარი პიროვნება და დიდი მწერალია.

- ამ წლების განმავლობაში თუ იყო რომელიმე ნაწარმოები, რომელზეც მუშაობა თქვენთვის მნიშვნელოვანი იქნებოდა და რეჟისორი, რომელთანაც თანამშრომლობა ვერ შედგა...
- უმაღლესი დონის რეჟისორებთან ვიმუშავე. როგორც გითხარით, ისე აეწყო, რომ, სამწუხაროდ, ბატონ ოთარ იოსელიანთან არ მიმუშავია, თუმცა ეს კარგი იქნებოდა. სწორედ ურთიერთობაში იზრდება კაცი და არა ინსტიტუტში. კი, უმაღლესში ცოდნის მიღება აუცილებელია და ჩემს სტუდენტებს ხშირად ვეუბნები, რომ პედაგოგებისგან მაქსიმუმი მიიღონ. ყური მაინც უნდა დაუგდონ, რადგან ის შენ იმას გასწავლის, რაც ნამდვილად შენზე უკეთესად იცის. ბევრი მოსწავლე არ მყოლია, ამის დრო არ მქონდა, ვმუშაობდი, მაგრამ მუშაობის პროცესში ვინც ჩემთან იყო პრაქტიკაზე, ახალგაზრდებს ყოველთვის დეტალურად ვუხსნიდი, რას და როგორ ვაკეთებდი. მიმაჩნია, რომ ეს ჩემი კარგი თვისებაა. პლუსი დავისვი (იღიმის).
- უამრავ ქართველ, რუს მსახიობთან გიმუშავიათ. რამდენიმე თვის წინ ვინი ჯონსი გადაიღეთ ერთ-ერთ სარეკლამო რგოლში, რასაც დიდი რეზონანსი მოჰყვა...
- ჩემს შვილიშვილებს სარეკლამო სტუდია აქვთ და დიდი ხანია ამ სფეროში მუშაობენ. კლიპის გადაღება ტასომ მთხოვა. მაშინ ჩემი შვილი არჩილიც თბილისში იყო და შვილიშვილი ლომერიკოც. არჩილი ძლიერი ოპერატორია. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ამერიკელების „დისნეი ფილმმა“ თავისი პირველი სურათი რუსეთში რომ გადაიღო, თანამშრომლობა არჩილს შესთავაზეს და მათთან იმუშავა. წავიტრაბახე შვილებით (იღიმის). რეკლამას ნაკლებად ვიცნობ, დიდი გამოცდილება არ მაქვს. პირველი რეკლამა 90-იან წლებში გადავიღე და მეორე - ახლა. რეკლამის პერსონაჟი უნდა იყოს ნაცნობი. ვინი ჯონსს მთელ მსოფლიოში იცნობენ და ვფიქრობ, არჩევანი მასზე სწორედ ამიტომ გაკეთდა.
- გული ხომ არ გტკივათ იმის გამო, რომ რომელიმე მწერლის ნაწარმოებზე ვერ იმუშავეთ?
- დიახ, მინდოდა, ვლადიმერ სიხარულიძის „მეათე მოწმე“ გადამეღო. წაკითხული გაქვთ?
- არა...
- მშურს თქვენი, აუცილებლად წაიკითხეთ „მეათე მოწმე“ . ვფიქრობ, ერთ-ერთი საუკეთესო მოთხრობაა. სამწუხაროდ „მეათე მოწმის“ გადაღება არ გამოვიდა...
- ბატონი ელდარი ახალი ფილმის გადაღებას გეგმავს, რომელსაც „წასვლა“ ერქმევა. ალბათ იცით ამის შესახებ, ახლა ის და დათო ტურაშვილი სცენარზე მუშაობენ...
- დიახ, ვიცი ამის შესახებ და მან ამ ფილმზე ოპერატორად მიმიწვია. თუ ყველაფერი კარგად იქნება, გადავიღებთ. ყველაფერს გადავდებ და უდიდესი სიხარულით ვიმუშავებ ბატონ ელდართან!..

ანა კალანდაძე
ჟურნალი რეიტინგი