ირაკ­ლი კა­პა­ნა­ძე „დიდი სცე­ნის“ კონ­კურ­სან­ტი და მე­ო­რე ლა­ივ­კონ­ცერ­ტის ლი­დე­რია. მა­ყუ­რე­ბელს მოს­წონს მისი ნამ­ღე­რი. ირაკ­ლი რუს­თა­ვი­და­ნაა და ძა­ლი­ა­ნაც უყ­ვარს თა­ვი­სი ქა­ლა­ქი. „სულ რუს­თავ­ში ვცხოვ­რობ­დი, ვსწავ­ლობ­დი, იქ ვსაქ­მი­ა­ნობ­დი. რაც სტუ­დენ­ტი გავ­ხდი, თბი­ლის­შიც მი­წევს ყოფ­ნა“, - გვე­უბ­ნე­ბა კონ­კურ­სან­ტი, რო­მე­ლიც რამ­დე­ნი­მე დღის წინ 20 წლის გახ­და... ირაკ­ლი იმა­საც გვიყ­ვე­ბა, რო­დის და სად და­ი­წყო მუ­სი­კის სწავ­ლა, ასე­ვე სხვა­დას­ხვა აქ­ტი­ვო­ბა­ში ჩარ­თვა.

„ბავ­შვო­ბი­დან მუ­სი­კა­ლურ სკო­ლა­ში, ფორ­ტე­პი­ა­ნოს გან­ხრით დავ­დი­ო­დი, ვმღე­რო­დი გუნდთან ერ­თა­დაც და სხვა­დას­ხვა აქ­ტი­ვო­ბა­ში ვი­ყა­ვი ჩარ­თუ­ლი... მუ­სი­კის გარ­და, მიყ­ვარ­და პრო­ექ­ტე­ბის წერა. ფეს­ტი­ვა­ლის ორ­გა­ნი­ზე­ბის სა­კი­თხებ­შიც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, რუს­თავ­ქა­ლა­ქო­ბა­ზე რომ კეთ­დე­ბო­და, უფრო პრო­ექ­ტმე­ნე­ჯმენ­ტის გან­ხრით, ჩემი პრო­ფე­სი­აც მო­მა­ვალ­ში ეს იქ­ნე­ბა. ბიზ­ნე­სი­სა და ტექ­ნო­ლო­გი­ე­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვსწავ­ლობ, ბიზ­ნეს-ად­მი­ნის­ტრი­რე­ბის კუ­თხით, მე­ო­რე კურ­სზე ვარ. რო­გორც გი­თხა­რით, ბავ­შვო­ბა­ში მუ­სი­კას ვსწავ­ლობ­დი, ვუკ­რავ­დი, ვმღე­რო­დი გუნდში, სოლ­ფე­ჯი­ო­ზე დავ­დი­ო­დი - ეს ყვე­ლა­ფე­რი შე­ვით­ვი­სე, ვიდ­რე ცალ­კე მღე­რა, სოლო-მომ­ღერ­ლო­ბა. ამი­ტო­მაც ამ ყვე­ლა­ფერ­თან არ მქონ­და დიდი შე­ხე­ბა, არას­დროს არც ­ერთ კონ­კურ­სში გა­მოვ­სულ­ვარ. თუმ­ცა, ჩემი მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, მერე მივ­ხვდი, რომ სიმ­ღე­რის­თვის უნდა მი­მე­ხე­და და შევ­ქმე­ნი ბენ­დი, სოლო კა­რი­ე­რა და­ვი­წყე.

- ე.ი. მა­ნამ­დე არ გქონ­და ასე­თი მის­წრა­ფე­ბა.

- არა და ეს სურ­ვი­ლი 18 წლის ასაკ­ში მო­ვი­და. ბენდთან ერ­თად, სა­ინ­ტე­რე­სო რა­ღა­ცე­ბიც შევ­ქმე­ნი, რად­გა­ნაც მქონ­და სა­ავ­ტო­რო სიმ­ღე­რე­ბი.



- სიმ­ღე­რებს რა ასა­კი­დან წერ?

- 13 წლი­დან და­ვი­წყე მე­ლო­დი­ე­ბის წერა სო­უ­ლი­სა და ალ­ტერ­ნა­ტი­უ­ლი რო­კის ჟანრ­ში... ბენდში 5 კაცი ვართ. თა­ვი­დან რუს­თავ­ში ვუკ­რავ­დით, რად­გა­ნაც ად­გი­ლობ­რი­ვი ბენ­დი იყო, ახლა სხვა­დას­ხვა ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ში ვმო­ნა­წი­ლე­ობთ და, შე­სა­ბა­მი­სად, რე­პერ­ტუ­არ­ზეც ვმუ­შა­ობთ.

- პრო­ექ­ტში რა­ტომ მოხ­ვე­დი?

- სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­დავ­წყვი­ტე, რად­გა­ნაც ეს გა­მოც­დი­ლე­ბა არა მარ­ტო სიმ­ღე­რის კუ­თხით, სხვა აქ­ტი­ვო­ბებ­შიც გა­მო­მად­გე­ბა. ვი­ფიქ­რე, რომ შო­უ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბით ხალ­ხს წარ­მოდ­გე­ნა შე­ექ­მნე­ბო­და ჩემ­ზე. ალ­ბათ ერთ-ერთი მი­ზე­ზი ეს იყო. მერე რო­დე­საც შოუს სა­რეკ­ლა­მო კად­რე­ბი ვნა­ხე და გა­ვი­გე, რომ მომ­ღე­რა­ლი ნატო მე­ტო­ნი­ძე ჟი­უ­რი­ში იქ­ნე­ბო­და, გა­მი­ხარ­და, ჩავ­თვა­ლე, რომ ღირ­სე­უ­ლი კონ­კურ­სი იქ­ნე­ბო­და და ამი­ტო­მაც მო­ვე­დი.



- კმა­ყო­ფი­ლი ხარ?

- კონ­კურ­სან­ტებს დიდი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა გვაქვს, სა­ო­ცა­რი მხარ­და­ჭე­რა თვი­თონ პრო­ექ­ტის სტა­ფის­გან. რე­პე­ტი­ცი­ე­ბი ბენდთან ერ­თად გვაქვს, - ესეც დიდ გა­მოც­დი­ლე­ბას გვძენს. მე­გობ­რუ­ლი გა­რე­მოა. მთე­ლი დღე რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე გვი­წევს ყოფ­ნა და არ გვბეზ­რდე­ბა, არ ვიღ­ლე­ბით, კონ­კურ­სან­ტე­ბიც ვმე­გობ­რობთ, ერ­თმა­ნეთ­თან კარ­გი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა გვაქვს. ერ­თმა­ნეთს ვამ­ხნე­ვებთ და ვგულ­შე­მატ­კივ­რობთ. გაგრძელება