ტე­ლე­კომ­პა­ნია "პა­ლიტ­რა­ნი­უ­სის" პო­ლი­ტი­კუ­რი თოქ-შოუ "360 გრა­დუ­სის" წამ­ყვა­ნი, ემა ტუ­ხი­აშ­ვი­ლი, რო­მელ­საც, უქმე დღე­ე­ბის გარ­და, ყო­ველ­დღე ხე­დავს ტე­ლე­მა­ყუ­რე­ბე­ლი, 17 წე­ლია, ჟურ­ნა­ლის­ტია და რა­დიო-ტე­ლე­ვი­ზი­ის პა­რა­ლე­ლუ­რად, პრე­სა­შიც აგ­რძე­ლებს მუ­შა­ო­ბას, სა­ი­და­ნაც მისი პრო­ფე­სი­უ­ლი გზა და­ი­წყო.

პრო­ფე­სი­ა­ზე, ოჯახ­სა და ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სირ­თუ­ლე­ებ­ზე ემა ტუ­ხი­აშ­ვილ­მა "სარ­კეს­თან" ინ­ტერ­ვი­უ­ში გუ­ლახ­დი­ლად ისა­უბ­რა. გთა­ვა­ზობთ ამო­ნა­რი­დებს ინ­ტერ­ვი­უ­დან:



- ემა, შა­ბათ-კვი­რის გარ­და, ყო­ველ­დღე 2 სა­ა­თის გან­მავ­ლო­ბა­ში მიგ­ყავთ პო­ლი­ტი­კუ­რი გა­და­ცე­მა. ეს რე­ჟი­მი ალ­ბათ ძა­ლი­ან დამ­ღლე­ლია, რო­გორ უძ­ლებთ?

- თქვენ კი­დევ ვერ წარ­მო­გიდ­გე­ნი­ათ, მე რამ­დენ რა­მეს ვა­კე­თებ აქ. ეს არ არის ჩემი ერ­თა­დერ­თი სამ­სა­ხუ­რი "პა­ლიტ­რა მე­დი­ა­ში". მიყ­ვარს ხოლ­მე, ხუთ თითს რომ გავ­შლი და ვი­წყებ სამ­სა­ხუ­რე­ბის ჩა­მოთ­ვლას. ჩემი სა­მუ­შაო დღე იწყე­ბა 12 სა­ათ­ზე. ვარ პორ­ტალ "ბიზ­ნესპრეს­ნი­უ­სის" მთა­ვა­რი რე­დაქ­ტო­რი. რა­დი­ო­ში გა­დის რა­დი­ო­გა­და­ცე­მა "საქ­მე", რომ­ლის წამ­ყვა­ნი და ავ­ტო­რიც ვარ. ასე­ვე - ნა­ხე­ვარ­სა­ა­თი­ა­ნი გა­და­ცე­მა მიმ­ყავს ბიზ­ნეს­სა და ეკო­ნო­მი­კა­ზე. ტე­ლე­კომ­პა­ნი­ა­ში გვაქვს ეკო­ნო­მი­კუ­რი გა­მოშ­ვე­ბა, რო­მე­ლიც დღე­ში რამ­დენ­ჯერ­მე გა­დის და ამ გა­და­ცე­მის პრო­დი­უ­სე­რი ვარ. ვარ "კვი­რის პა­ლიტ­რის" ჟურ­ნა­ლის­ტი.

ადრე ვფიქ­რობ­დი - ემა, მო­ით­მი­ნე, გა­ერ­კვე­ვი პო­ლი­ტი­კა­ში და მერე უფრო თა­მა­მი იქ­ნე­ბი, ამ­დე­ნი მომ­ზა­დე­ბა არ დაგ­ჭირ­დე­ბა-მეთ­ქი. თურ­მე სულ ტყუ­ი­ლად ვფიქ­რობ­დი ასე, ყვე­ლა ინ­ფორ­მა­ცია უნდა იცო­დე, ყვე­ლა­ფე­რი უნდა წა­ი­კი­თხო, ყვე­ლა­ფე­რი უნდა მო­ის­მი­ნო. ზოგ­ჯერ რომ შე­მომ­ხე­დოს ვინ­მემ, საღ გო­ნე­ბა­ზე არ ვე­გო­ნე­ბი, რად­გან ყურ­სას­მე­ნი მი­კე­თია და სა­ინ­ფორ­მა­ცი­ოს ვუს­მენ, ამა­სო­ბა­ში შე­საძ­ლე­ბე­ლია ვი­ღაც ტე­ლე­ფონ­ზე მი­რე­კავ­დეს, ერთი ყურ­სას­მე­ნის ქვეშ ტე­ლე­ფო­ნი მე­ჭი­როს და ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დე, პლუს

- ამ დროს სი­უ­ჟე­ტი შე­მო­ვი­დეს და რე­დაქ­ტი­რე­ბას ვუ­კე­თებ­დე. მე­კი­თხე­ბი­ან, ამ­დენს რო­გორ ახერ­ხე­ბო. მე ვფიქ­რობ, რომ ამას სამი რამ გა­ნა­პი­რო­ბებს: ყო­ჩა­ღი რომ ვარ, ფაქ­ტია, ძა­ლი­ან მა­გა­რი გუნ­დი მყავს, ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩემ­თან ერ­თად მუ­შა­ო­ბენ და ჩემი საქ­მის სიყ­ვა­რუ­ლი!

ბევრ შრო­მას ვდებ, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ ბოლო პე­რი­ოდ­ში გან­სა­კუთ­რე­ბით ვი­ღებ ამ სიყ­ვა­რულს. ძა­ლი­ან ბევ­რი ადა­მი­ა­ნი ქუ­ჩა­ში რო­გორც ში­ნა­ურს, ისე მე­სალ­მე­ბა. მარ­თლა ძა­ლი­ან დიდი ხანი ვე­ლო­დი ამ სიყ­ვა­რულს და, რაც მთა­ვა­რია, მა­ყუ­რებ­ლის­თვის იმის ჩვე­ნე­ბას, რომ ეკ­რან­ზე არ ვჯდე­ბი მო­უმ­ზა­დე­ბე­ლი ან ნა­ხევ­რად­მომ­ზა­დე­ბუ­ლი. მაქ­სი­მა­ლუ­რად ვცდი­ლობ, ყვე­ლა ის შე­კი­თხვა დავ­სვა, რო­მე­ლიც შე­საძ­ლე­ბე­ლია ჩემ უკან მდგომ მა­ყუ­რე­ბელს ჰქონ­დეს. განაგრძეთ კითხვა: