- რუსეთში დავიბადე და გავიზარდე. მშობლებთან ერთად ბევრს ვმოგზაურობდი საბჭოთა კავშირის ქვეყნებში. დედა ეროვნებით რუსია, მამა - ქართველი. საქართველოში საცხოვრებლად 2000 წელს 14 წლის ასაკში დავბრუნდი. ენა არ ვიცოდი, აქ დავიწყე სწავლა. ქვეყანაში არეული სიტუაცია იყო, რაც ძალიან უცხო გახლდათ ჩემთვის. ძნელია აქ ცხოვრება, მით უმეტეს ხელოვანისთვის. როდესაც ადამიანი მხოლოდ მატერიალურ კეთილდღეობაზე ფიქრობს, მაშინ საქართველო ცუდი ქვეყანა არ არის. თუ ხელოვნებაში გინდა აღიარება, მაშინ რთულია.
- საბჭოთა კავშირში ცხოვრების წლებს როგორ გაიხსენებდით?
- ძალიან საინტერესო ბავშვობა მქონდა. ძირითადად ეკატერინბურგში ვცხოვრობდით, მაგრამ არასოდეს მქონია მუდმივი საცხოვრებელი სახლი ან მეგობრების წრე, რადგან სულ ვიცვლიდით ადგილს, სკოლებს. მამა ხან სად შოულობდა სამსახურს, ხან სად. ბუნებით ავანტიურისტია, მოსწონდა მოგზაურობა და ერთ ადგილას დიდხანს ვერ ჩერდებოდა. მყავს ერთი და, მარიამ ღვედაშვილი. ძალიან ნიჭიერი ფოტოგრაფია, რუსეთში სამხატვრო სკოლა დაამთავრა. შეიძლება, საქართველოში არ იცნობდნენ, მაგრამ ის ერთ-ერთი საუკეთესოა, ვინც ბავშვების ფოტოებზე მუშაობს. მისი ფოტოები ამერიკაში, ჩინეთში სხვადასხვა ჟურნალში იბეჭდება და სხვათა შორის, საქართველოსთან შედარებით, ამ ქვეყნებში ფულსაც შოულობს საკუთარი შემოქმედებით.
- სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლა სად გააგრძელეთ?
- უმაღლესში არ ჩამიბარებია, მუშაობა დავიწყე. იმ დროს აზრი არ ჰქონდა არსად ჩაბარებას, რადგან სტუდენტები უბრალოდ დადიოდნენ. პირველმა ხელფასმა დამოუკიდებლობა მომიტანა. სანამ ჩემი თანატოლები სწავლობდნენ, მე ვმუშაობდი და 18 წლის ვიყავი, ფოტოგრაფიაზე ფიქრი რომ დავიწყე. ძველი, გაფუჭებული ''ზენიტი'' მქონდა, ეს აპარატი სახლში ვიპოვე, ბავშვობაში ფოტოებს ამით მიღებდნენ. მოგვიანებით ფული შევაგროვე და კარგი ფოტოაპარატი ვიყიდე. თავიდან პორტრეტებს ვიღებდი. ჩემთვის ასაკსა და სქესს მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მთავარია, ადამიანში ხასიათი დამენახა. კარგად გამომდიოდა, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, ეს ჩემი არ იყო და ერთი პერიოდი შიშველი ნატურის გადაღება დავიწყე. შერეულად ვიღებდი ქალაქის პეიზაჟებსაც.
- არ გაგიჭირდა საქართველოში შიშველი მენატურეების მოძებნა?
- ძალიან... წელიწად-ნახევრის განმავლობაში არაფერი გამომდიოდა. პირველი სირთულე იყო სხეული, მით უმეტეს, თუ ლამაზი მოდელი არ გყავს. ლამაზი გოგონას გადასაღებად კი ის ჯერ ახლოს უნდა გაიცნო. სამი თვიდან ერთ წლამდე მაინც მჭირდებოდა, რომ გადაღებაზე დამეთანხმებინა. ზოგადად, ვისაც ძალიან კარგი ფიზიკური მონაცემები აქვს, ან კარგად არის გათხოვილი, ან ეძებს იმ ადამიანს, ვისზეც უნდა გათხოვდეს და სახელის ''გაფუჭება'' არ სურს. სამწუხაროა, რომ საქართველოში ჩემს ნამუშევრებს მხოლოდ ტიტლიკანა გოგონებად აღიქვამენ და ძალიან ცოტას თუ ესმის როგორც ხელოვნება.
- სად მართავთ ფოტოსესიებს?
- ამინდს გააჩნია, მაგრამ ბოლო დროს ძირითადად სახლში, რადგან ადამიანი ამ დროს უფრო კარგად იხსნება. როდესაც უცხო ადამიანი კამერის წინ იხდის, ეს მხოლოდ ნახევარი საქმეა. ფოტოებზე ხელოვნურობა არ უნდა გამოჩნდეს. არიან გოგონები, რომლებიც გადაღების დროს მეუბნებიან, რომ სახე არ გამოვუჩინო, მაგრამ ბევრს ფეხზე ჰკიდია. იყო შემთხვევა, როცა ძალიან ლამაზი ფოტოები გადავიღე და მოდელმა ბოლო წუთს გადაიფიქრა. თუ ადამიანს არ უნდა, მისი შიშველი სურათები არსებობდეს, მაშინვე ვშლი. იყო შემთხვევაც, როცა ერთ გოგონას გადავუღე და როგორც აღმოჩნდა, ეს ამბავი მეგობარ ბიჭს დაუმალა. ის ბიჭი ჩემთან მოვიდა და ფოტოების წაშლა მთხოვა, ამისგანაც პრობლემა არ შემიქმნია. მე ის უფრო მწყინს, ადამიანებს ისე უჭირთ ამ ქვეყანაში ყოფნა, რომ რაღაცის გაკეთება უნდათ და ვერ აკეთებენ. ჩემთვის ბევრჯერ უთქვამთ, შენზე ისეთი რაღაცები მსმენია, რომ ფოტოს არ გადაგაღებინებო.
- შეგიძლია გვითხრა, ძირითადად რა ფიზიკური ნაკლი აქვთ ქართველ გოგონებს?
- რთულია იპოვო ადამიანი, რომელსაც ექნება კარგი სხეული და თან საინტერესო ტიპაჟი იქნება. საქართველოში ფიზიკურად კარგად ჩამოყალიბებული გოგონები აზრობრივად არასწორად ყალიბდებიან. ისინი მატერიალისტები არიან და ცხოვრებისგან გამორჩენას ეძებენ. ასეთი ადამიანის გადაღება არ მიყვარს და აზრიც არ აქვს.
- რეზო, გეისერიაზე ვისაუბროთ, ეს ადამიანები გადაღებაზე როგორ დაითანხმეთ?
- მრავალფეროვანი სამეგობრო წრე მყავს. ეს ბიჭები ერთ-ერთ გოგონასთან გავიცანი. შევთავაზე, რომ გეინუდის გადავიღებდი, თუმცა ერთი უარზე იყო. ვეცადე, ესთეტიკურად გადამეტანა ფოტოებზე. ამით საზოგადოებისთვის იმის ჩვენება კი არ მინდოდა, რომ გეები იყვნენ, მთავარი იყო, მამაკაცის სხეულის სილამაზე დამენახვებინა. როდესაც ოთახში შევედი და გახდილები დამხვდნენ, რამდენიმე წამის განმავლობაში ცოტა მეუცხოვა, მაგრამ ვიცოდი, ასე თუ გაგრძელდებოდა, ფოტოებს ვერ გადავიღებდი. გოგონებს ეს სერია ძალიან მოეწონათ. შემდეგ გეები და ბისექსუალები სოციალურ ქსელში მეგობრობას მიგზავნიდნენ. ვეუბნებოდი, რომ ეს იყო მხოლოდ გადაღება და ჩემს ორიენტაციასთან არავითარი კავშირი არ ჰქონდა. მთავაზობდნენ, რომ ისინიც გადამეღო. ჩემი მეგობარი ბიჭები ამ ფაქტს ცოტა სხვანაირად შეხვდნენ. პატარა ზიზღის მომენტი გაუჩნდათ, მაგრამ ცალ-ცალკე რომ ვესაუბრებოდი, პოზიტიური რეაქცია ჰქონდათ. აღმოჩნდა, რომ საზოგადოებაში აზრის დაფიქსირება უჭირდათ.
- ახლა რის გადაღებაზე ოცნებობ?
- მინდა, მსოფლიოს გარშემო ვიმოგზაურო და ანდერგრაუნდის თემებში მცხოვრები ტიპები გადავიღო. პანკები, როკერები, ნეოფაშისტები. არსებობს საზოგადოების ნაწილი, რომელიც ცალკე, სხვა გარემოში ყალიბდება და ამ დროს მათში ბევრი საინტერესო თვისება ჩნდება. ეს კი ფოტოებზე უნდა დაინახო. ფოტოგრაფია ჩემი ცხოვრებაა. მივხვდი, რომ ამით საქართველოში ფული არ უნდა ვიშოვო, რადგან იმას ვერ გადავიღებ, რაც მე მინდა და მათ სურვილებს რომ დავუჯერო, ხელს გავიფუჭებ. ფული არაფერია, მირჩევნია, მშიერი ვიჯდე და ფულის გულისთვის საკუთარ თავს არ გავექცე.
ნინო გიგიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
