ისინი ერთმანეთს პარიზში, 1910 წელს შეხვდნენ. წარმოშობით ებრაელი მოდილიანი იტალიიდან საფრანგეთში საცხოვრებლად 1906 წელს გადავიდა, რათა ცნობილ ფრანგ ფერმწერებთან მხატვრულ ოსტატობას დაუფლებოდა. ის მაშინ ჯერ არ იყო ცნობილი, ძალიან ღარიბი
ამ შეხვედრამდე ერთი თვით ადრე, 1910 წლის გაზაფხულზე, ანა ახმატოვა პოეტ ნიკოლაი გუმილიოვზე დაინიშნა. ისინი ერთად გაემგზავრნენ პარიზში. თანამედროვეთა გადმოცემით, ახალგაზრდა ქალი, თავისი მიმზიდველი გარეგნობით, უცნობი ადამიანების აღტაცებას იწვევდა, თვითონ კი ამას ასე ხსნიდა: "მე უბრალოდ, უცხო ვიყავი, ამოუცნობი უცხოელი ქალი".
ლიტერატურულ წრეში ახმატოვას შესვლა მოულოდნელი იყო, მაგრამ ტრიუმფული. მისი ადრეული პოეტური მონაცემების შესახებ, მანამდე შეიძლება, მხოლოდ მისმა მეუღლემ იცოდა. ნიკოლაი გუმილიოვი 1910-იან წლებში უკვე ახალი პოსტსიმბოლისტური პოეტური მიმდინარეობის - ე.წ. "აკმეიზმის" აღიარებული ლიდერი გახლდათ.
ახალბედა მხატვარი მოდილიანი ახმატოვას პარიზის ცენტრში შეხვდა. არისტოკრატული გარეგნობის ამედეო განსაკუთრებული ექსტრავაგანტურობითა და მგრძნობიარობით გამოირჩეოდა, რაც რუსი გოგონასთვის შთამბეჭდავი აღმოჩნდა. მოგვიანებით იგონებდა, რომ პირველი შეხვედრისას, მხატვარს ყვითელი ველვეტის შარვალი და შესაფერისი ქურთუკი ემოსა. ამედეომ ფრთხილად სთხოვა ნებართვა - დაეხატა მისი პორტრეტი. ანა დათანხმდა. ასე დაიწყო მათი ურთიერთობა.
პეტერბურგში დაბრუნების შემდეგ, ახმატოვამ ლექსების წერა განაგრძო და ისტორიისა და ლიტერატურის კურსებზე შევიდა. სექტემბრის დასაწყისში მისი მეუღლე აფრიკაში გაემგზავრა და დაიბარა, რომ მომდევნო წლის გაზაფხულზე დაბრუნდებოდა. ახალგაზრდა ქალი, რომელსაც ხუმრობით "თივის ქვრივს" ეძახდნენ, დადარდიანდა. თითქოს მის აზრებს კითხულობდა, პარიზელმა მხატვარმა მოულოდნელად, ცეცხლოვანი წერილი მისწერა, რომელშიც გამოუტყდა, რომ მისი დავიწყება არ შეეძლო და ანასთან შეხვედრაზე ოცნებობდა. წერილები გახშირდა და ყოველ მათგანში მოდილიანი მას სიყვარულს უხსნიდა.
მეგობრებისგან, რომლებიც პარიზიდან ჩამოდიოდნენ, ახმატოვამ შეიტყო, რომ დედო (ასე ეძახდნენ ახლობლები მხატვარს) ღვინოსა და ნარკოტიკებს მიეძალა. მოდილიანს თრგუნავდა სიღატაკე და უიმედობა. რუსი გოგონა კი, რომელიც ასე მოულოდნელად "შეფრინდა" მის ცხოვრებაში, შორს იყო...
1911 წლის მარტს, გუმილიოვი აფრიკიდან დაბრუნდა. მეუღლეთა შორის უსიამოვნება მოხდა. განაწყენებული ახმატოვა პარიზში გაემგზავრა და თავისი თაყვანისმცემელი გაიხსენა. ანამ იქ სამი თვე გაატარა. მან სრულიად სხვაგვარი ამედეო იხილა: გამხდარი, ლოთობითა და უძილო ღამეებით გამოფიტული. დედო მრავალი წლით დაბერდა, წვერი მოუშვა და მოხუცს დაემსგავსა. თუმცა, ვნებიან იტალიელს ანა მაინც ყველაზე მომხიბვლელ მამაკაცად მიიჩნევდა. ამედეო, თავისი იდუმალი, მრავლისმთქმელი მზერით თითქოს, ვნების ცეცხლში ახვევდა. მხატვარმა ანა ანდრეევნას დაუვიწყარი დღეები უსახსოვრა.
მრავალი წლის შემდეგ, თავის პროზაულ ჩანაწერებში ახმატოვა იგონებდა, რომ მოდილიანი ისეთი ღარიბი იყო, ვერსად ეპატიჟებოდა და ამიტომ, სულ ქალაქის ქუჩებში დაატარებდა. საყვარელ ლუქსემბურგის ბაღშიც კი, კომფორტულ სკამებზე დაჯდომა არ შეეძლოთ, რადგან საამისოდ საფასურის გადახდა იყო საჭირო. ისინი ღამის პარიზშიც დასეირნობდნენ, ძველ და ბნელ, ვიწრო ქუჩებში დაეხეტებოდნენ. ერთხელ გზაც კი აჰბნევიათ და მხატვრის სახელოსნომდე მხოლოდ გამთენიისას მიუღწევიათ. იხილეთ სრულად
