''მაპატიეთ მაგრამ ქვეყანაში, სადაც ხალხის ძალიან დიდი ნაწილი შიმშილობის ზღვარზეა, დამშეული პენსიონერები, სოციალურად დაუცველი თუ გაჭირვებული ამდენი ოჯახი, სადაც დილით საწყალ დედას გათენების ეშინია რომ ისედაც ამ გაუფასურებული ლარის და მომატებული ფასების ფონზე ბავშვებს რა აჭამოს ჯერ კიდევ არ იცის.
სადაც, ბავშვები ხშირად მთელ დღეს პურის ყუით ხელში ატარებენ ტელევიზიის ყველა არხებიდან ამდენი გაუწყვეტელი ტაფების შიშხინი, წვა, ხრაკვა, ხარშვა, ცხობა, დიქტორების
ცოტა არ იყოს უკვე მეტისმეტია. კი,ბატონო,რაღაც ერთ-ორ არხზე კვირაში ერთი ორი გემოვნებით გაკეთებული სამზარეულოზე მიძღვნილი გადაცემა მესმის. თავადაც მიმიღია მონაწილეობა და ძალიან ლამაზად იყო გაკეთებული და კარგი შოუც გამოვიდა მაგრამ ასე დღე და ღამე, ყოველდღე, თითქმის ყველა არხზე,მთელ შუადღეს ამდენი ხრაკვა-ბრაწვის ასეთი დოზით "აგრესიული პრომოუშენი". "ან", უკვე მეტისმეტია.
და რას ემსახურება ეს ყოველივე? ვინმეს მართლა იმის ილუზია აქვს ხომ ხალხი კალამი და ფურცლით ზის ტელევიზიებთან და მათ რეცეპტებს იწერს? ეს ხომ მხოლოდ შოუა და მეტი არაფერი? და თუ შოუა, მაშინ ვის აინტერესებს რა კერძი როგორ კეთდება და რამდენად გემრიელი გამოდის?
კერძის სიგემრიელე და მისი მომზადების პროცესი ყველას აინტერესებს თუ მას თავად გასინჯავს არა? თუ არადა წავა კაცი და ქვეყნის ფერადფერადი სპეციალური წიგნები და ჟურნალებია სამზარეულო რეცეპტების და თავად იყიდის, თავად გააკეთებს და თავადვე იტყვის თუ რამდენად "გემრიელიაა" და გაუნაწილებს ოჯახის წევრებს. მაგრამ ვაი, რომ ამ ყველაფერს ფინანსური კეთილდღეობა სჭირდება.
თავად ვარ მომსწრე, მეზობელ გაჭირვებულ ქალს ბავშვი აუღრიალდა ტირილით "მაგას არ შევჭამ,აი აქ რომ გააკეთეს ეს საჭმელი მინდაო" და რამდენი ადამიანია ცისფერ ეკრანებთან იგივე შეგრძნების ქვეშ როცა ტელევიზიებიდან პირდაპირ ეთერში ამდენი კერძების კეთების პროცესებს აყურებინებენ "იფ,იფ" შეძახილებით და მას კი სახლში პურის და წიწიბურას მეტი არაფერი აქვს.
კი, უცხოეთშიც არის ამ სტილის გადაცემები მაგრამ ჯერ ეს ერთი, იქ ხალხის ხელფასები და სოციალური მდგომარეობა საკმაოდ მაღალია, მაცივრებიც სავსე აქვთ და ტელეეკრანებთან, დამშეულები კბილებს არ აკაწკაწებენ.
თუ მაინცდამაინც რაღაცას უნდა დაეთმოს გადაცემის წუთებიჩართონ ამ გადაცემებში ყოველდღიურად რაიმე "ზოოკუთხე" და გააცნონ და შეაყვარონ ხალხს და ბავშვებს სხვადასხვა ცხოველები.
მოუყვნენ მათ ჯიშებზე, ხასიათზე,მიიყვანონ სტუდიაში პატარა, პორტატული ზომის ცხოველები,გაყიდონ და გააჩუქონ ეთერში ისინი. ან ყოველდღიურად ვინმე ნიჭიერი ადამიანის ნამუშევრები თუ სამკაული და ა.შ
წარადგინონ და გაყიდონ პირდაპირ ეთერში.
ამით მასაც დაეხმარებიან და ტელევიზიასაც შეუვა თანხები. დაიღალა ხალხი ამ გაუთავებელი ვირტუალური გემრიელი კერძებით.
მოკლედ, როგორც იტყვიან: большой "Пир во время Чумы"и ни больше!!''...
სალომე დადიანი
