"4 წლის წინ, მგონი ივლისი იყო მირეკავენ და მეუბნებიან რომ საბაა ცუდათ. დროებით, ახალი ძიძა ყავდა და ცოტა შეშინებული ხმით მეუბნება, “ცუდათ ყოფნის მიზეზი კვამლია”. ვეკითხები რა კვამლი, არ მპასუხობს.
მოკლედ, გავიქეცი სახლში. გზიდან დედაჩემს ვურეკავ არ მპასუხობს. თურმე ბავშვთანაა. მამაჩემის ტელეფონზე დაკავებაა. არაფერი ისეთი სრული სიზუსტით არ მახსოვს, როგორც ის გზა. ყველა წუთი, წამი, რა მანქანამ ჩაიარა. რატო ვაკვირდებოდი ცოტა
მოკლედ, სახლამდე მივაღწიე და ვხედავ ცოცხალს ჩემს შვილს, რომელსაც ფერი არ აქვს, სულ თეთრია, ძალიან სუსტად წევს ლოგინზე მოკუნტული. მეუბნებიან, რომ დილით, ახალმა გაღვიძებულმა მოიპარა სიგარეტი მოწია, აერია გული და შემდეგ უფრო ცუდათ გახდა და ამ ყველაფერში ყველაზე არაადეკვატური მე, ვიწყებ ყვირილს, გაუგებრად, ქაოსურად რაღაცეებს ვბღავივარ და არასოდეს დამავიწყდება საბას თვალები, რომელსაც მას შემდეგ, არასოდეს ვუნახივარ ისეთი შეშინებული და არაადეკვატური. საბა მიყურებდა ცრემლიანი და ძალიან შეშინებული. ბოლოს ჩაეძინა და თითქმის ერთი დღე ეძინა.
ეს იყო პირველი და უკანასკნელი, როდესაც ჩემს შვილს, ისედაც განსაცდელში მყოფს ტრამვა დავუმატე. დარწმუნებული ვარ , მე მელოდებოდა ყველაზე მეტად იმიტომ, რომ მეშველა და იმედი გავუცრუვე.
ძალიან ხშირად მახსენდება ეს ამბავი და ყველა ჯერზე ერთნაირად ცუდათ ვხდები. ერთი წამით არ მიქრება ტოქსიკური გემო, რომელიც ამ ამბავმა დამიტოვა.
მხოლოდ მეგობრობით, სითბოთი სიყვარულით მივიღებთ შედეგს, როცა შვილების ადამიანებად გაზრდა გვინდა. გამორიცხულია ძალადობის, ყვირილის, დასჯის, ყურის აწევის მეთოდით თავისუფალ მოქალაქეებად ჩამოყალიბდნენ.
ბავშვობიდან უნდა ვასწავლოთ, რომ ნებისმიერი გადაწყვეტილების მიღების უფლება აქვთ და ჩვენ იმიტომ ვარსებობთ, რომ დავეხმაროთ წაბორძიკების დროს. და რაც არასწორია ავუხსნათ. საუბრით, მეგობრული ტონით, კონკრეტული მაგალითებით. და რაც მთავარია, თანაბარი ურთიერთობით.
P.S. საბას მას შემდეგ არ მოუწევია. მარიამს, ყოველი სიგარეტის მოკიდების დროს ემუდარება რომ აღარ მოწიოს. მე, აღარასოდეს, აღარასოდეს არ ამიწევია ხმა მისთვის და იცის, რომ მაშინ, მასზე ცუდათ მოვიქეცი. ასევე, იცის რომ რაც არ უნდა მოხდეს ყოველთვის უნდა ქონდეს ჩემი იმედი. დღეს, მისი მთავარი მესაიდუმლე ვარ."
