"ოპერაცია რომ გავიკეთე, პალატაშივე ვთქვი: ვსო, ეგ იყო და მორჩა მეთქი. ამას ახლობლების დასამშვიდებლად არ ვამბობდი, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ასე იყო და მადლობა ღმერთს, ეგრეც მოხდა.
თურქეთიდან ყველაზე გახარებული ბოლოს დავბრუნდი, მითხრეს, რომ ქიმიის გაკეთება აღარ მომიწევდა. მანამდე ვიცოდი, რომ ამ პროცესს დეპრესია ახლდა, მაგრამ რა დეპრესია–მეთქი, ვფიქრობდი. თურმე
სუნები და გულისრევა ხომ საერთოდ. მეუბნებოდნენ, ტოქსიკურ ორსულობას აქვს ეგეთი სიმპტომებიო და ახლა გავუგებ ასეთ ქალებს. საბოლოო ჯამში, ამდენი დისკომპორტისგან ხასიათი გეცვლება. თვითონ გადასხმის დროს არაფერია, მაგრამ დამთავრების მეორე დღიდან, სამი-ოთხი დღის განმავლობაში ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო.
ისეთი საშინელი შეგრძნებები იყო, ვერაფერს შევადარებ. მე ჩემი პირადი ურთიერთობა მაქვს ღმერთთან. მარტოც რაღაცები მილაპარაკია მასთან და თაბორის მონასტერშიც ხშირად ავდიოდი მამა ბართლომესთან. მან ძალიან გამაძლიერა და საერთოდ, ამ ამბავში ეგ მხარე ძალიან დამეხმარა. მე ჩემთვის ცალკე პირობები მაქვს მიცემული უფლისთვის, რაც არავინ იცის".
