არც კი გაიფიქროთ რო გამოვა, სანამ ყველა დაზარალებულს არ დააკმაყოფილებს...ახ ზრუნავს თქვენზე? მეც მყავს დედა და განიცდის ჩემს მდგომარეობას, წლებია უბინაოდ დარჩენილები ვიტანჯებით...ბედავ და ხალხს თავს აცოდებ...ნამუსი არ გაგაჩნიათ

ჩემო კარგო ნინო, ყველა დედა ესეთი ა ვისაც დედა ჰქვია, შენ გაქვს უფლება ე ფერი როგორც გინდა, მაგრამ როდესაც ამბობ რომ მსგავსი სიკეთის და სიძლიერის ქალი არ გინახავს, ამით მეც და სხვა დაზარალებულებსაც სულში აფურთხებ. კეთილი მე ვარ 40 000 მივეცი და ჰაერი მაქვს, ძლიერი მე ვარ 18 წელი, პროფესიით მსახიობმა, ასკილოიანი მოხუცების აწევ დაწევა და მათი ფეკალიების წმინდას გავუძელი , ის ნაწამები ფული მივეცი და ეხლა ხან რომელ ქვეყანას ვაფარებ თავს და ხან რომელს, ჩემს ქვეყანაში ჭერი არა მაქვს და ხან რომელ ქვეყანას შევეკედლები ეს ათი წელი და ხან რომელს, გამომადგება 57 წლის ქალს ერთი ქვეყანა, ეხლა მეორეს ვეხვეწები, ვიხვეწები აქოთებულ სომალელებთან, ავღანელებთან და აფრიკელებთან ყოფნას, ოღონდ ჭერი მქონდეს. დღეს კონვერტი მიჭირავს ხელში, სადაც გერმანია ბოლო დღეებს მითვლის. მე ის ძალა მელევა უკვე, რა ვქნა? თავი მოვიკლა? იქნებ მეც მირჩიოს შენმა დედიკომ რა ვქნა, რადგან მე, ოცი წლისას უკვე აღარ მყავდა და ეს 37 წელი უპატრონოდ მოვდივარ. ვიცი წაიკითხავ ამ წერილს.მართლა მირჩიეთ, იქნებ გაქვთ რაიმე გასამართლებელი და მე ასეთი გონორით გწერ.. P.Ś.მეშინია ჩამოსვლისას რაიმე სისულელე არ ჩავიდინო და არ მოვხვდე იქ, სადაც დედაშენია, რამეთუ ჭერი მაინც მექნება თავზე

სირცხვილია ,ცენტრპოინტის დაზარალებულები ქუჩაში ათენებენ ან წვალობენ როგორმე ნაქირავების ფული გადაიხადონ და ამათ ის აინტერესენთ როგორ გაერთო და ფული ყოფნის თუ არა გასართობად მის შვილს.

სჯობია,არ გამოხვიდეთ ციხიდან,თორემ...

როგორ არის ქალბატონი რუსუდანის ჯანმრთელობის მდგომარეობა. მართლა არ იყო საჭირო ამ პოსტკლიმაქსურ პერიოდში ციხის კედლები. ქალი მთელი ცხოვრება ხაჭოს და რძის ნაწარმის ნაკლებობას განიდიდა და ახლა ვინ მიუტანს იქ. არადა ძვლების სიმაგრე ხომ საჭიროა, არ გამოიფიტოს....