მათი გაუჩინარებისა და 10-დღიანი მტანჯველი მოლოდინის
– ქალბატონო ლია, გილოცავთ, ქალიშვილები უვნებლები რომ იპოვეთ. მთელი საქართველო გგულშემატკივრობდათ, ხალხი შეწუხებული იყო თქვენი შვილების ბედით.
– უღრმესი მადლობა! უზომოდ გახარებული ვარ, ღმერთმა ჩემი ღაღადი შეისმინა. ლოცვის თავიც არ მქონდა, ისე ვიყავი გაგიჟებული. რა დროა, ხომ იცით და რომ მახსენდება, რას გადაურჩნენ ჩემი შვილები… იცით, როგორი შვილები მყავს? თითით საჩვენებელი! უნაკლოები არიან შეხედულებით, ხასიათით – გადასარევი და ყველას უყვარს.
– კარგად სწავლობენო, გავიგე.
– მარიამი ძალიან კარგად სწავლობს და ანასაც არა უშავს. ანას ხატვა უყვარს. ცოტა ჩაკეტილი ბავშვია. მარიამი კი გახსნილი, მიმნდობი და კომუნიკაბელურია. მეგონა, ანი იყო მსხვერპლი და მარიამი თავისი ფეხით ჩაუვარდა ვიღაცას კლანჭებში. მთელი გორის ეპარქია ფეხზე იდგა, ამ ბავშვებისთვის ლოცულობდნენ, რომ უვნებლები დაბრუნებულიყვნენ. მე კი ლოცვა არ შემეძლო.
– ეს ორი გოგონა გყავთ?
– არა, კიდევ ორი შვილი მყავს – 3 წლის ნიკოლოზი და 9 თვის თეო.
– რა მოხდა, სად და რატომ გადაიკარგნენ თქვენი გოგონები?
– თეო ავად მყავდა და საავადმყოფოში მეწვინა. 2 აპრილს დააწვინეს და 11-ში გამოგვიშვეს. ამ დღეების განმავლობაში მარიამი ყოველდღე მოდიოდა და, რაც გვჭირდებოდა, მოჰქონდა. ნიკოლოზიც ავად იყო იმ დღეებში – ყური სტკიოდა, გრიპი ჰქონდა. საბავშვო ბაღშიც ვერ დაჰყავდათ და ანა სახლში უვლიდა.
ჩემი ქმარი მუშაობს, დილით ადრე გადის და ღამის 2 საათზე ბრუნდება, ხან კი უფრო გვიან. ისეთი სამსახური აქვს, დილის 6 საათზეც მოსულა. მეც რომ საავადმყოფოში ვიყავი, ბავშვები ფაქტობრივად უკონტროლოდ, დაუცველები იყვნენ და შემეშინდა, ამ დღეებში რამე ხომ არ მოხდა-მეთქი.
არასოდეს დამიშლია სადმე წასვლა. კარნავალ “ჰელოუინზეც” გავუშვი, რომელიც ღამე გაიმართა. მუდამ ვენდობოდი.
11 აპრილს დავბრუნდი სახლში. 12-ში, დილით, ბავშვები სკოლაში წავიდნენ და გაქრნენ. წარმოგიდგენიათ, რა დღეში ჩავვარდებოდი?!
– რა მოხდაო, რას გიყვებიან?
– ძველი მეგობარი შეხმიანებიათ სოციალურ ქსელში, რომელიც ძალიან ადრე გათხოვდა (რუსთავშია გათხოვილი). ამათ მოუყოლიათ, ბავშვები ავად არიან, ვინერვიულეთ, დავიღალეთო. იმ გოგოს უთქვამს, ჩემთან ჩამოდით, დაისვენეთო. ამათ კი უფიქრიათ, დილით წავალთ და საღამოს ჩამოვალთო.
12 ლარი ჰქონდათ სულ. გზაში რომ დახარჯეს ფული, მერე უფიქრიათ, ოჯახში ხელცარიელი ხომ არ მივალთო და იმ გოგოს ბავშვისთვის კანფეტები უყიდიათ. უკან დასაბრუნებელი ფული აღარ დარჩათ. ვის ოჯახშიც იყვნენ, ვერც მათ გაუბედეს იმის თქმა, რომ წამოსასვლელი ფული არ ჰქონდათ…
მერე კი დაიმალნენ. ცხოვრებაში არ გაუკეთებიათ მსგავსი რამ, ამიტომ თავიანთი ტყუილის შერცხვათ. მე კი იმავე დღეს შევატყობინე პოლიციას.
ათას რამეს ვფიქრობდით – იქნებ ცხინვალში გაიტაცეს, იქნებ მოტყუებით გაიყვანეს სადმე… 14 აპრილს ჩემი დაბადების დღე იყო. ბავშვი რომ დაბადების დღეს არ მოგილოცავს, როცა სხვა დროს ერთი კვირით ადრე საჩუქარზე ზრუნავს, რას იფიქრებ? შიშით ვერ დარეკეს, რომ მოელოცათ.
– რუსთავში მათი მეგობარი მარტო ცხოვრობს?
– არა, ქმარიც ჰყავს და დედამთილ-მამამთილიც. ბავშვობის მეგობართან წავიდნენ თავიანთი ბავშვური ჭკუით და ამხელა აჟიოტაჟი გამოიწვიეს – მთელი გორი ფეხზე დადგა.
– ის ოჯახი ვერ მიხვდა, რაში იყო საქმე?
– მათ არც გაუგიათ, რომ გაპარულები იყვნენ და მშობლებმა არაფერი ვიცოდით. მეგობარსაც კი არ გაუმხილეს ეს ამბავი.
– პოლიციამ როგორ იპოვა?
– თურმე რუსთავში, პარკში, სკეიტბორდით ერთობოდნენ. ჩემი შვილების რუსთაველი მეგობარი და მისი ქმარი გორში ჩამოიყვანეს და აქ დაკითხეს. იმ გოგოს დედამთილ-მამამთილი კი რუსთავის პოლიციამ დაკითხა… ეს ადამიანები არაფერ შუაში არიან განაგრძეთ კითხვა:
