სიმ­სივ­ნეს­თან 6-წლი­ა­ნი ბრძო­ლის შემ­დეგ, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი და ჟურ­ნა­ლის­ტი ანი მა­მუ­ლაშ­ვი­ლი გარ­და­იც­ვა­ლა. უმ­ძი­მე­სი დი­აგ­ნო­ზის მი­უ­ხე­და­ვად, ორი მცი­რე­წლო­ვა­ნი შვი­ლის დე­დას, არას­დროს და­უ­კარ­გავს იმე­დი, რომ ვე­რაგ და­ა­ვა­დე­ბას ვერ და­ა­მარ­ცხებ­და... თუმ­ცა, სამ­წუ­ხა­როდ, ეს ვერ შეძ­ლო...

ანი მა­მუ­ლაშ­ვი­ლი სხვა­დას­ხვა დროს მუ­შა­ობ­და "რუს­თა­ვი 2"-ში, ტე­ლე­კომ­პა­ნია "იმედ­ში", სა­ი­და­ნაც 2007 წელს დარ­ბე­ვის შემ­დეგ წა­მო­ვი­და. შემ­დეგ კი ტე­ლე­კომ­პა­ნია GDS-ზე გა­და­ი­ნაც­ვლა და დი­ლის გა­და­ცე­მა, ასე­ვე მე­გაპ­რო­ექ­ტი "ერთი ერ­თში" მიჰ­ყავ­და.

ანი მა­მუ­ლაშ­ვილს ორი შვი­ლი - 14 წლის გო­გო­ნა და 4 წლის ბი­ჭუ­ნა დარ­ჩა...



"არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ისე­თი დღე, როცა მი­ფიქ­რია: მორ­ჩა, მე მოვ­კვდე­ბი. რა თქმა უნდა, მე მოვ­კვდე­ბი, ყვე­ლა­ნი გარ­და­ვიც­ვლე­ბით, მაგ­რამ ეს იქ­ნე­ბა ძა­ლი­ან დიდი ხნის შემ­დეგ... ვიცი, რომ ამ ბრძო­ლას მე მო­ვი­გებ”, - ამ­ბობ­და ანა მა­მუ­ლაშ­ვი­ლი ნა­ხე­ვა­რი წლის წინ "ახა­ლი კვი­რის­თვის" მი­ცე­მულ ინ­ტერ­ვი­უ­ში.

33 წლის ანი 2013 წლი­დან ებ­რძო­და მე­ლა­ნო­მას დი­აგ­ნოზს. ახალ­გაზ­რდა დე­დას ფეხ­ზე ხალი მე­ლა­ნო­მა­ში გა­და­ე­ზარ­და და ჩა­უ­ტარ­და ოპე­რა­ცია, რო­მელ­მაც კარ­გად ჩა­ი­ა­რა და მე­ტას­ტა­ზი არ­სად წა­სუ­ლა. 2015 წლამ­დე ანი ექი­მე­ბის კონ­ტროლ­ზე იყო. ამ წელს და­ორ­სულ­და და სრუ­ლი­ად ჯან­მრთე­ლი ბიჭი გა­ა­ჩი­ნა. ამის შემ­დეგ ფილ­ტვში ექი­მებ­მა მე­ტას­ტა­ზი იპო­ვეს, რის შემ­დე­გაც და­ა­ვა­დე­ბამ მუ­ტა­ცია გა­ნი­ცა­და.

რო­გორც ანი ინ­ტერ­ვი­უ­ში ყვე­ბო­და, მკურ­ნა­ლო­ბის შე­დე­გად მე­ტას­ტა­ზე­ბი ალაგ­და, თუმ­ცა ახა­ლი კე­რე­ბი გაჩ­ნდა და თავ­ში 25-მდე მე­ტას­ტა­ზი ჰქონ­და ახალ­გაზ­რდა ქალს...

გარ­დაც­ვლილ კო­ლე­გას და მე­გო­ბარს "ფე­ის­ბუქ­ში" მე­გობ­რე­ბი იხ­სე­ნე­ბენ:

"არა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ისე­თი დღე როცა მე მი­ფიქ­რია: მორ­ჩა, მე მოვ­კვდე­ბი.” რა ბევ­რად უფრო ძლი­ე­რი იყო მის ვე­რაგ და­ა­ვა­დე­ბა­ზე. და სა­ერ­თოდ სიკ­ვდილ­ზე ბევ­რად ძლი­ე­რი გოგო...", - წერს ჟურ­ნა­ლის­ტი ვიკა ბუ­კია.

"არ შე­მიძ­ლია ანი­ზე ბევ­რი ლა­პა­რა­კი... ვერც მივ­ცემ თავს ამის უფ­ლე­ბას... რად­გან დიდ­ხანს, დიდ­ხანს ვერ ვნა­ხე.... რად­გან გა­დი­ო­და დრო და ვფიქ­რობ­დი რომ მას როცა კი მო­მინ­დე­ბო­და ვნა­ხავ­დი... თურ­მე ვცდე­ბო­დი...

მე და ანი, ერთ ეზო­ში გა­ვი­ზარ­დეთ... მე და მარი... ანი და ვიკა.... ასე დავ­დი­ო­დით და ვთა­მა­შობ­დით თო­ჯი­ნე­ბით... სულ გვიყ­ვარ­და ერ­თმა­ნე­თი... გვჯე­რო­და ერ­თმა­ნე­თის და ყვე­ლა­ზე ფა­სე­უ­ლი - ბავ­შვო­ბის უდარ­დე­ლი წლე­ბი გვა­ერ­თი­ა­ნებ­და... წახ­ვე­დი და თან წა­ი­ღე ჩვე­ნი ბავ­შვო­ბის წლე­ბი... შენს გაფ­რე­ნას­თან ერ­თად თით­ქოს გაფ­რინ­და ჩვე­ნი ბავ­შვო­ბაც...



მაგ­რამ ზუს­ტად ვიცი, სა­დაც ხარ, იქაც ანა­თებ... იქაც იცი­ნი.... იქაც ამ­ხნე­ვებ... იქაც გწამს.... მიყ­ვარ­ხარ ანი და ვი­ტო­ვებთ შენს შვი­ლებს, მა­რა­დი­უ­ლო­ბის ნიშ­ნად.... მიას რო­მე­ლიც ას­ლია შენი... ღმერ­თმა ათას­წლე­უ­ლი სი­ცო­ცხლე არ­გუ­ნოს მათ... მინ­და ყვე­ლას მო­უყვნენ თუ რა სი­ცო­ცხლის მოყ­ვა­რუ­ლი დე­დი­კოს, ნა­ლო­ლი­ა­ვე­ბი შვი­ლე­ბი არი­ან... ნა­თელ­ში იყოს შენი ხა­ლა­სი სული ანი.... მუ­დამ ჩვენს გუ­ლებ­ში, მუ­დამ ჩვენს მო­გო­ნე­ბებ­ში... მა­პა­ტიე, თუ კი რამ გა­წყე­ნი­ნე ნე­ბით თუ უნებ­ლი­ედ...", - წერს პი­ა­ნის­ტი და ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი თა­თია შა­რან­გია.