- დღეს არსად არ ვარ შტატიანი თანამშრომელი... თავისუფალი თეატრის მსახიობი ვარ, ვთამაშობ ილიას უნივერსიტეტშიც და ვდგამ სპექტაკლებს. დრამის სარეჟისორო ფაკულტეტი დავამთავრე 2008 წელს, დავიწყე სპექტაკლების დადგმა და ახლა უკვე 26-ე სპექტაკლს ვამთავრებ ახალციხეში. დავდგი ჭიათურაში, ქუთაისში, სენაკში, თელავში და
- როგორ აღმოჩნდით სერიალში სულიკო დარდიანიძის როლზე?
- ძალიან ბანალურად... ეკა მჟავანაძე არის ჩემი უსაყვარლესი არტისტი და მეგობარი. როგორც ვიცი, ეკას ეხება სერალის კასტინგი, მან დამირეკა და მითხრა, ამ როლზე შენ მოიაზრები და თუ შეგიძლია რაღაც კონკრეტული ტექსტი ჩაწერო და გამოგვიგზავნოო... ჩავწერე ტექსტი, გადავაგზავნე და სამხატვრო საბჭომ რომ განიხილა, როლზე დამამტკიცეს. რასაკვირველია, დიდი სურვილი მქონდა მეთამაშა ამ სერიალში, რომელიც ძალიან მაღალრეიტინგულია და ბევრი ნიჭიერი არტისტი თამაშობს. უნიჭიერესი და კარგი ადამიანები არიან ქეთი დევდარიანი და გიორგი ლიფონავა. არც მიფიქრია, შემოთავაზებულ წინადადებას იმდენად დიდი სიხარულით დავთანხმდი. მსახიობი ვარ და ყველა მსახიობისთვის პრორიტეტულია, პოპულარული იყოს, თუმცა, ჩემთვის პოპულარობა მთავარი აღარ არის, ასაკიდან გამომდინარე... გიორგი ლიფონავასთან ადრეც მქონდა შეხება, "კლინიკაში" მიღებდა და ვიცი, რამდენად საინტერესო შემოქმედია. ძალიან ბევრ რეჟისორს ვიცნობ და უკვე გარკვეული დასკვნების გაკეთებაც შემიძლია, ვინ რით გამოირჩევა. ლიფონავა ამდენი წლებია ამ სერიალს იღებს და არც დევდარიანს და არც ლიფონავას ფანტაზია არ ელევათ. რთულია, წლების მანძილზე ერთი და იგივე საქმე აკეთო და ასე წარმატებულად! მეც ძალიან ბევრს ვსწავლობ მათგან.
- მოგწონთ თქვენი გმირი?
- აბსოლუტურად ჩემთვის მიუღებელი საქციელების მქონე გმირს ვთამაშობ. არ მომწონს ასეთი მსუბუქი და ქარაფშუტა ადამიანები, მაგრამ ჩემი პროფესია მსახიობობაა და აუცილებელია, ჩემი გმირის თვისებები შევისისხლხორცო და გავითავისო... მიყვარს ჩემი გმირი, თავის ქარაფშუტული ქცევების მიუხედავად. მომღერალი კაცია, მსუბუქი, ხანდახან შეიძლება, მსუბუქ ყოფა-ქცევასაც ავლენს, მაგრამ დიდი ძალაუფლება მოგეხსენებათ, ბევრ ადამიანს უბნევს თავ-გზას. ესეც არ არის გამონაკლისი და თავში აუვარდა.
- თქვენი ცხოვრებაც რომ ასე წასულიყო და საქართველოს პრეზიდენტი გამხდარიყავით, როგორ წარმოგიდგენიათ თავი?
- მე ჩემი პერსონაჟისგან განსხვავებით, მგონია, რომ ცოტა უფრო მეტად ვფიქრობ და ამ ეტაპზე საოცრებაც რომ მოხდეს და საქართველოს პრეზიდენტობა შემომთავაზონ, შეიძლება, გავიქცე. არტისტი ვარ, ემოციური ადამიანი და ემოციური ადამიანის ადგილი პოლიტიკაში არ არის. პოლიტიკოსი როგორ შეიძლება გაბრაზდეს?! იტყვიან ხოლმე, ისიც ადამიანიაო, მაგრამ არა, გენაცვალე! როცა ქვეყნის სადავეები ხელში გიჭირავს, იქ ემოციების უფლება არ არის! მე რომ რაღაც პოსტი ჩამაბაროთ, რომ გავბრაზდე, შეიძლება იმდენი ვიგინო, კაცის ყურს რომ არ სმენია... ჯერჯერობით ასე ვფიქრობ, სერიოზულ პოსტზე ჩემი ადგილი არ არის, თუმცა – არასოდეს არ უნდა თქვა – არასოდეს! შეიძლება, მერე ამივარდეს თავში და რეიგანობა მომინდეს... ჩემზე თუ მიდგა საქმე, პოლიტიკოსი გავხდე, ეს იმას ნიშნავს, რომ საქართველოში ყველა პოლიტიკოსი ამოწყვეტილა! იხილეთ ვრცლად:
