გუნდურ სახეობებში ძმები ძალიან ხშირად თანაგუნდელებად გვევლინებიან, ინდივიდუალურ სახეობებში კი ხშირად ერთმანეთის მეტოქეობაც უწევთ.
ქართულ საჭიდაო სახეობებში ძმური დუეტები ბევრი არა, მაგრამ მაინც გვყავს. ასე მაგალითად, თავისუფალ ჭიდაობაში ახლო წარსულში ერთბაშად სამი ძმა მოვიდა ყაზბეგიდან: დავითი, ირაკლი და გიორგი მარსაგიშვილები. ისინი სოფელ არშადან მოვიდნენ დიდ სპორტში, რაც მათი მამის - ლევან მარსაგიშვილის
მამა ცდილობდა, შვილები სპორტულად, ჯანმრთელად აღეზარდა და ეზიარებინა ცხოვრების ჯანსაღი წესისთვის, ამ მიზნის მისაღწევად კი სპორტის სახეობას არსებითი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. უბრალოდ, ყოფილმა მოჭიდავემ ყველაზე კარგად ჭიდაობა იცოდა და, ალბათ, ამის დამსახურებაა, რომ სამივე შვილი ჭიდაობას გაჰყვა.
მამას იმედები ყველაზე მეტად უფროსმა - დათომ გაუმართლა, ვინც ეროვნულ ნაკრებში ორჯერ გახდა ევროპის ჩემპიონი, მსოფლიოს პირველობასა და ოლიმპიადაზე კი ბრინჯაოს მედლები მოიპოვა. თუმცა, ორივე ბრინჯაო მისთვის დანაკარგი უფროა, ვიდრე - მონაპოვარი, რადგან იმ კონკრეტულ შეჯიბრებებზე გაცილებით მეტს იმსახურებდა და პატარა შეცდომის გამო გახდა იძულებული, ბრინჯაოთი დაკმაყოფილებულიყო.
განსაკუთრებით დასანანი ლონდონის ოლიმპიადაზე მისი წაგება იყო, სადაც უაღრესად ხელსაყრელ ბადეში მოხვდა, ასპარეზობა ჩინებულადაც დაიწყო, მაგრამ ნახევარფინალში საჭიდაო სამყაროსთვის მაშინ ჯერ კიდევ უცნობ პუერტო რიკოელ ხაიმე ესპინალისთან წააგო.
არადა, თავიდან უგებდა და თითქოს ოლიმპიადის ფინალში გასვლა ძალზე რეალური იყო...
განაგრძეთ კითხვა:
